Ανθολόγιο Σάμου

            Κύκλοι Μιλάνκοβιτς και κλιματική αλλαγη.    Κύριε διευθυντά    Η κλιματική αλλαγή είναι ένα γνωστό, υπαρκτό, φυσικό, επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, με περιόδους επαναλήψεως εκατοντάδων χιλιάδων ή χιλιάδων ή δεκάδων ετών – κάθε νέα επανάληψη «χωράει» μέσα στην προηγούμενη, μεγαλύτερη περίοδο. Η εναλλαγή ψυχρών και θερμών περιόδων οφείλεται σε «ουράνια» φαινόμενα, κατά τη θεωρία των κύκλων του Μιλάνκοβιτς – πολύ απλοποιητικά, στην εκκεντρότητα της γήινης τροχιάς, την κλίση του άξονα της Γης, στη μετάπτωσή του, στην (πάσης φύσεως) ακτινοβολία του ήλιου και στις συνεχείς περιοδικές μεταβολές τους. Όλα αυτά είναι πολύ γνωστά στους ειδικούς επιστήμονες, στους οποίους δεν ανήκω.    Αυτό που μοιάζει να είναι καινούργια ανακάλυψη – επινόηση είναι η γενική πεποίθηση ότι η διανυόμενη ή εγγίζουσα κλιματική αλλαγή οφείλεται στο διοξείδιο του άνθρακος. Το διακηρύσσουν οι προστάτες του περιβάλλοντος, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, οι ευαίσθητοι πολίτες, η Γκρέτα, ακόμα και τα παιδιά

                                 ΕΝΑΣ ΠΑΙΔΟΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΧΡΙΣΤΟΦΗ                                                                                                Του Μανώλη Νικ. Κάρλα Ο Χριστοφής Χριστοφής με καταγωγή από την Σκιάθο   διορίστηκε σχολικός επιστάτης στο Γυμνάσιο Μαραθοκάμπου Σάμου   στις αρχές της δεκαετίας του 1940, επί Γυμνασιάρχου ΡεΊση.. Τα προηγούμενα χρόνια δούλευε στο χωριό μας σαν κουρέας και οδοντογιατρός όπως μου έλεγαν πολλοί ηλικιωμένοι χωριανοί που τους είχε πελάτες. Έζησε στον Μαραθόκαμπο επί μακρόν με την γυναίκα του Γιάννουλα και την ολιγοφρενή κόρη τους Κυριακούλα. Από το βίο και την πολιτεία του έμειναν παροιμιώδη: Α) Η καλοσύνη του Β) Η   τεράστια πατούχα του ( σα τ’ Χριστουφή τ’ φουσκουμέν’   λουλουπατούχα είνι του πουδάρ του Νκόλα ή τ’ Κουσταντή λέανι οι χουριανοί γι’   αυτνούς πούχανι μιγάλ πατούχα) και Γ) Η γραπτή   εντολή του προς τη συμβία του   για την παρασκευή της παλαμίδας που αγόρασε:¨ Αγάπητη μου Γιάννουλα σου στέλνω μ

                     Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΛΕΠΡΩΝ                                      Του Μανώλη Νικ. Κάρλα Γιατρού Η Παναγία των λεπρών σαν ζωγραφιά στον κάμπο Με το σταυρό της   στην κορφή, το σήμαντρο στο δέντρο   Με το χωράφι των νεκρών και με το χωνευτήρι Και τα χαλάσματα πιο κει των καταφρονεμένων. Τα βράδια του καλοκαιριού στ’ απέραντο ακρογιάλι Περιδιαβαίνουν   οι πολλοί κι οι λίγοι   αγναντεύουν αντίκρυ την Ανατολή καράβι   τα όνειρά τους να γιάνει η πούλια   τις πληγές κι ο Αυγερινός   τον πόνο κι απ’ τα καλούδια της ψυχής ανασασμό να παίρνουν. Κι άρχιζαν το νυχτέρι τους   με του μυαλού τα φάδια. Η Πουλουδίτσα το χωριό να φέρνει   μπρος στο κύμα Να περπατά μες   στα στενά μιλώντας στις κυράδες Κι ο Ζαχαριάς να ξεκινά   πάντα πικρό     τραγούδι για τη μικρή   π’ αγάπησε κι έχασε απ’ την αρρώστια. Κι έπαιρνε ο αγέρας   τους καημούς κι η θάλασσα τις στράτες   να πάνε   χαιρετίσματα στους ζωντανούς του κόσμου.