Ανθολόγιο Σάμου

                                                 ΜΟΝΑΔΑ 731   Απ’ το βιβλίο του Δ. Καμπουράκη «ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.»   Είναι γνωστά τα πειράματα πάνω σε ανθρώπους, στα Γερμανικά στρατόπεδα. Διαβόητος ήταν ο γιατρός Γιόζεφ Μέγκελε στο Αουσβιτς, κι όσοι απ’ αυτούς γλύτωσαν το λιντσάρισμα με την άφιξη των συμμάχων δικάστηκαν στη Νυρεμβέργη. Αντίθετα, στη αντίπερα πλευρά της υφηλίου οι Ιάπωνες, έκαναν τα ίδια και χειρότερα, χωρίς να τιμωρηθεί ποτέ κανένας.   Το 1939 ο στρατηγός κι επιφανής ιάπωνας βακτηριολόγος, με την υπογραφή του αυτοκράτορα, ιδρύει στη κατεχόμενη Μαντζουρία την μονάδα 731. Τρεις χιλιάδες επιστήμονες επιδίδονται σε φρικιαστικά πειράματα, πειραματόζωα είναι κυρίως Κινέζοι αλλά και Αμερικανοί αιχμάλωτοι. Όσοι μπήκαν σ’ αυτό το κολαστήριο δεν ξαναβγήκαν ποτέ, το Αουσβιτς ήταν παιδική χαρά μπροστά στη μονάδα 731.   «Η μονάδα έκανε χρήση οκτώ τόνων βακτηριδίων τετάνου και χολέρας το μήνα. Έκαναν ενέσεις μικροβίων στους αστραγάλους και στις γλώσσες των ανθρώπων, τους

                                               Το DDT. Κατά την μεταπολεμική περίοδο μεγάλος αριθμός φυτοφαρμάκων εμφανίστηκε στην αγορά, με πρώτο το DDT, που είναι τα αρχικά της χημικής του ονομασίας του, Δ διχλωρο Δ ιφαινυλο Τριχλωροαιθάνιο . Η ουσία αυτή κατασκευάστηκε συνθετικά στη Γερμανία το 1874, η εντομοκτόνος δράση της όμως μελετήθηκε το 1940 στην Ελβετία και το 1942 αγόρασαν τα δικαιώματα οι Ηνωμένες Πολιτείες κι άρχισε η μαζική παραγωγή του. Εκτός απ’ τις καλλιέργειες, κατά την διάρκεια του Β! παγκοσμίο υ πολέμου, χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα στον αμερικανικό στρατό για την καταπολέμηση των εκτοπαρασίτων του ανθρώπου, ψείρες, ψύλλους και κοριούς.   Στη Σάμο χρησιμοποιήθηκε σε πολύ μεγάλες ποσότητες, με τη μορφή σκόνης 10% στ’ αμπέλια κυρίως αλλά και σα κηπευτικά και σε πολλές άλλες   καλλιέργειες, αναμειγνυόμενο με θειάφι σε αναλογία 10%. Χρησιμοποιούταν και σε υγρή μορφή για ψεκασμούς όχι μόνο στις καλλιέργειες, αλλά και στα σπίτια για τις μύγες, τους κοριούς κα

                            Η μικρή κόκκινη κλώσα Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε, αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε, ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα; Ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα. -- 'Όχι εγώ, είπε η αγελάδα, τέλειωσε το ωράριο μου. -- 'Όχι εγώ, είπε η πάπια, σήμερα έχω ημιαργία. -- 'Όχι εγώ, είπε το γουρούνι, έχω πάρει άδεια αιμοδοσίας. -- 'Όχι εγώ, είπε η χήνα, ψάχνω για δουλειά. Θα το κάνω τότε μόνη μου, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι έκανε. Όργωσε το χωράφι, φύτεψε τους σπόρους, πότισε το χωράφι, το σιτάρι ψήλωσε κι ωρίμασε, έγινε ψηλό και ολόχρυσο. Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι; Ρώτησε τότε η μικρή κόκκινη κλώσα. -- Όχι εγώ, είπε η πάπια, σήμερα κάνω στάση εργασίας. -- Όχι εγώ, είναι εκτός της ειδικότητας μου, είπε το γουρούν

                       Η φασουλάδα και το κατσικάκι.                                                 Κάποια φορά ο δεσπότης ειδοποίησε τον Παπατσάκαλο, εφημέριο σε κάποιο χωριό της δυτικής Σάμου, ότι θα τον επισκεπτόταν την μεγάλη Τετάρτη και να φροντίσει να του έχει κατσικάκι του Κέρκη γεμιστό στο φούρνο, όπως τα φτιάχνεται το Πάσχα, που ήταν η αδυναμία του. Ο παπάς τα έχασε. -- Μα δέσποτα τρώνι κατσίκ’ τ’ μιγάλ’ τιτάρτ’; Δεν εινι μέρα αυστηρής νηστείας; Δεν είνι   αμαρτία Δέσπουτα μ’; -- Μη στεναχωριέσαι, εγώ θα το βλογήσω και θα γίνει μια υπέροχη άσπρη φασουλάδα, με μπόλικο ξύδι και θα την φάμε με κρεμμυδάκια, κανένα μαρουλάκι κι ελιές. Η απαίτηση του δεσπότη πολύ προβλημάτισε τον παπά, όχι για τη νηστεία αλλά γιατί το κατσίκι ήταν ακριβό και δεν είχε χρήματα. Μισθός δεν υπήρχε τότε, οι ενορίτες φτωχοί, το Πάσχα πλησίαζε κι ήταν ζήτημα αν θα τα κατάφερνε ν’ αγοράσει για την οικογένειά του κι έπρεπε τώρα «να ταΐσ’ μι κατσ’κακ’ τ’ Κερκ’ κι του δεσπότ’ μιγαλουβδομαδιά

               ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΟΥ 1824.              ΠΩΣ ΔΥΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΥΣΕΣ ΛΙΡΕΣ                 ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ ΚΙΒΔΗΛΟ ΝΟΜΙΣΜΑ. Στις 7 Φεβρουαρίου 1825, και ενώ η επανάσταση για την απελευθέρωση της Ελλάδας βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον, δύο εκατομμυρίων λιρών, δια την χρηματοδότηση του Αγώνος». Το δάνειο των δύο εκατομμυρίων συμφωνείται στο 55% της ονομαστικής του αξίας, κι απ’ τα δυο εκατομμύρια μένουν 1.100.000 λίρες. Απ’ αυτά κρατούνται προκαταβολικά οι τόκοι δυο χρόνων 200.000 λίρες, μεσιτικά, 68.000 λίρες, για αγορά ομολογιών του δανείου 221.200 λίρες, συμβολαιογραφικά, 13.700 λίρες, έξοδα κάποιων μεσαζόντων, ονόματι Λουριώτη και Ορλάνδου 15487. Απ’ ότι έμεινε στάλθηκαν στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για να κατασκευαστούν δυο ατμοκίνητες πολεμικές φρεγάτες, που ήταν απαραίτητες για την ενίσχυση του στόλου. Τα λεφτά πήγαν, φρεγάτα πήραμε τελικά μόνο μία κι αυτή μετά το τέλος της επανάστασης. Είναι αυτή την έκαψε ο Μιαούλης