Ανθολόγιο Σάμου

                                   Το Στραβοκλείδι. Ίσως να είμαι ο μοναδικός που τον θυμάται κι απ’ τους ελάχιστους που έχουν ακούσει ή έχουν δει ποτέ κάτι σχετικό γι’ αυτό το άτομο που έζησε κι αυτός κάποια περίοδο στο χωριό μας. Πολλές λεπτομέρειες δε γνωρίζω. Δε ξέρω, ούτε άκουσα ποτέ για το σόι του, ούτε καν αν ήταν Μαραθοκαμπίτης, ή βρήκε άσυλο όπως και τόσοι άλλοι, που κατά καιρούς, ξεπέζευαν στο Μαραθόκαμπο. Ούτε το πραγματικό του όνομα είχα ακούσει ποτέ. Μ’ αυτό το όνομα Στραβοκλείδης ήταν γνωστός, και μ’ αυτό τον ήξεραν όλοι στο Χωριό. Το όνομα αυτό το απέκτησε, όπως λέγανε, απ’ τα σωματικά προβλήματα που   είχε και τις ιδιομορφίες που του προκαλούσαν στις κινήσεις του και περισσότερο στο περπάτημα, τα οποία προερχόταν από τραυματισμό κατά τη διάρκεια της δουλειάς του. Η φράση «αυτός πάει σα του Στραβουκλείδ’» επί χρόνια και μετά απ’ αυτόν, συνηθιζόταν να λέγετε στο Μαραθόκαμπο για κάποιον που είχε κινητικά προβλήματα. Η περίπτωση μέσα στ’ άλλα κόλπα της τέχνης του να

                                                  Ο Γιάκας. Ο Γάκας, κατά κόσμον Δημήτριος   Τσότρος, ήταν κι αυτός ένας τύπος απ’ τους πολλούς που πέρασαν απ’ το Μαραθόκαμπο. Ήταν εκ γενετής ανάπηρος με πολλά σωματικά αλλά και νοητικά ελλείμματα,   καλοκάγαθος άνθρωπος, άσχημος λόγος δεν έβγαινε ποτέ απ’ το στόμα του. Ήταν ανίκανος για κάθε δουλειά και για να εξοικονομήσει τα προς το ζην, ο ίδιος και η γριά μάνα του, τις Κυριακές και τις γιορτές πήγαινε σε διάφορα σπίτια, που αυτός είχε επιλέξει, έψελνε το τροπάρι της ημέρας με το δικό του μακρόσυρτο τρόπο και του δίνανε κάποια βοήθεια. Χέρι ζητιανιάς δεν άπλωνε, αυτό μπορούσε κι αυτό έκανε, αγωνιζόταν για την επιβίωση, για τη φρατζόλα.   Το ίδιο ακριβώς άλλωστε δεν έκανε κι ο Όμηρος πριν καμιά τριανταριά αιώνες με την ερεσιώνη, προδρομο των καλάντων, όταν τυφλός κι ανήμπορος για δουλειά κι αυτός βρέθηκε στη Σάμο. Είχε και τα καλαμπούρια του. -- Ντρουπή Δ’μήτρη π’ γκασρώσ’ς του κουρίτσ’ κι τώρα δε του περν’ς, του έλεγαν. -

         Ο Ασκητισμός και Μοναχισμός στον Κέρκη Α πό γραπτές πηγές, από εκκλησάκια και μοναστήρια που σώζονται, ή απ’ τα ερείπιά τους κι από άλλες ακόμα ενδείξεις που υπάρχουν, φαίνεται ότι ο ασκητισμός αρχικά και ο μοναχισμός κατόπιν άρχισε ν’ αναπτύσσεται στη Σάμο και κυρίως στον Κέρκη, απ’ τον 4 ο μ.Χ. αιώνα, σε συνδυασμό με το όρος Λάτρος της Μικράς Ασίας και το Άγιο Όρος. Αναφέρεται ότι λίγο πριν την ερήμωση του νησιού, μόνο στις νοτιοδυτικές περιοχές, ζούσαν πεντακόσιοι   περίπου μοναχοί και ασκητές και περί τους χίλιους σ’ ολόκληρο το υπόλοιπο νησί. Ζούσαν σε καλύβες, σπηλιές, τρύπες, αλλά και σε μικρά μοναστήρια. Αυτοί πολύ πριν την ερήμωση, ίδρυσαν την Παναγία την Μακρινή και την Αγία Τριάδα, τον Άγιο Χαράλαμπο νοτιοδυτικά της Καλλιθέας, που σήμερα είναι αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή, τον Άγιο Γεώργιο, βορειοανατολικά των Δρακαίων, την Παναγία του κακοπέρατου, την Σαραντασκαλιώτισα, την Βαγγελίστρα κι άλλα ακόμα, που τα ίχνη τους χάθηκαν. Στα περισσότερα απ’ αυτά, φαίνοντ