Μια περιπέτεια στη Βρύση του Χάχαλη.
Μια περιπέτεια στη Βρύση του Χάχαλη. Χειμώνας του 1942 προς 1943 κατοχή, πείνα, ανέχεια, όλα τα σκέπαζε ο φόβος και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Εννιάχρονος τότε, θα πρέπει να πήγαινα στη δευτέρα ή στη τρίτη του Δημοτικού. Για λόγους επιβίωσης περισσότερο αλλά και για ασφάλεια μένανε τότε στον Κάμπο, μακριά απ’ τον κατακτητή και για τους ίδιους λόγους μένανε και πολλές άλλες οικογένειες. Η γόνιμη γη της Σάμου νηστικό δε σ’ αφήνει ποτέ. Στο σχολείο πηγαινοερχόμουν με τα πόδια, Κάμπος – Μαραθόκαμπος κι αντίθετα, μια διαδρομή σε κακοτράχαλο μονοπάτι κοντά στα τέσσερα χιλιόμετρα. Δεν πήγαινα μόνος μαζευόμασταν μερικά παιδιά, όλα του Δημοτικού και κάθε μέρα, με κρύο ή με ζέστη, με βροχή ή χιόνι, κάναμε την διαδρομή αυτή, ξυπόλυτοι σχεδόν όλοι με τα χιλιομπαλωμένα αλλά καθαρά ρούχα μας. Ίσως αυτή η καθημερινή δοκιμασία και το τρέξιμο για το ποιος θα βγει πρώτος, να ήταν μια καλή προετοιμασία, μια σπουδαία προπόνηση, για όταν αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1950 μαθητής του Γυμ