«Ου Γιώργ’ς τ’ Μάρκ’» και του αγροφύλακα το τουφέκι.

 «Ου Γιώργ’ς τ’ Μάρκ’» και του αγροφύλακα το τουφέκι.

Με το όνομα «ου Γιώρ’ς τ’ Μάρ΄κ’» ήταν γνωστός στο χωριό, το πραγματικό του ήταν Γεώργιος Τζανετής του Μάρκου προφανώς, επίσης ήταν γνωστός και με το παραγκώμι τρίλιας. Υπήρξε απ’ τους πολύ καλούς καραβομαραγκούς, ονομαστός και περιζήτητος στους ταρσανάδες του Όρμου του Αη-Σίδερη και αλλού ακόμα.

Τον γνώρισα για πρώτη φορά εκεί κατά το 1945 με 1947 που άρρωστος πια, ψυχοπαθής, άκακος όμως και ακίνδυνος, ευχάριστος μπορεί να πει κανένας, επισκεπτόταν πολύ συχνά την περιοχή μας τον κάμπο που μέναμε τα καλοκαίρια. Μιλούσε συνέχεια ακόμα και μόνος του κι είχε σα μόνιμη επωδό «πέρδ’κις κι λαοί στ’ Κάπ’ του ματρί», που για να κάνουμε χάζι την επαναλαμβάναμε μεταξύ μας όχι μόνο εμείς τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι.

Καλλίτερα γνώρισα το Γιώργη και γίναμε φίλοι, όταν το καλοκαίρι του 1963 εργαζόμουν σαν τομεάρχης δακοκτονίας στη Καλλιθέα. Εκεί ξεκαλοκαιριάσαμε,   είχε πολλές γνωριμίες απ’ όταν δούλευε στους ταρσανάδες του Αη-Σίδερη κι όλοι τον αγαπούσαν και τον βοηθούσαν. Ήμασταν γείτονες, κοιμόταν σε μια ταράτσα, παραδοσιακή με χώμα, απέναντι απ’ το σπίτι που έμενα και για γκαρνταρόμπα του είχε μια μουριά. Εκεί κρεμόταν σακάκια, παντελόνια, πουκάμισα παπούτσια κι ότι άλλο τον κονομούσανε.  

Μόλις ανέβαινε στη κρεβατοκάμαρά του, στη ταράτσα δηλαδή, έπαιρνε πάνω  την ανεμόσκαλα που ανεβοκατέβαινε. Φαίνετε ότι κάποιος κάποια νύχτα για να τον πειράξει του την είχε πάρει και το πρωί δεν μπορούσε να κατεβεί. Δεν ήθελε να το ξαναπάθει, ήθελε να κοιμάται ξέγνοιαστος.   

Πολλά μας έλεγε, μήπως σταματούσε κιόλας; Απ’ όσα θυμάμαι ότι υπηρέτησε ναύτης στον Αβέρωφ κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, ότι όταν μ’ αυτό πήγε  στη Κωνσταντινούπολη αγκυροβολώντας η άγκυρα έπεσε μέσα σε μια βάρκα μ’ ένα τούρκο και πήγαν όλοι μαζί στο πάτο, ότι ξεταμπάνωσε το σπίτι του για να μη χορεύουν τα ποντίκια κι ότι ήταν φίλοι με τον παππού μου με τον οποίο συνεργαζόταν και τον ήθελε για γαμπρό του, που μου το επαναλάμβανε κάθε φορά που βρισκόμασταν, κι άλλα πολλά.

Από τότε δεν τον ξανάδα ποτέ.

Θυμάμαι, καλοκαίρι του 1946 θα πρέπει να ‘τανε, για κάποιο λόγο που δε γνωρίζω ο αγροφύλακας της περιοχής μας έδειρε τον Γιώργη. Για την ενέργειά  αυτή του αγροφύλακα να χτυπήσει έναν ψυχικά ανάπηρο, που είχε το ακαταλόγιστο και χρειαζόταν βοήθεια και προστασία, όλοι τον κατακρίνανε. Αλλά κι ο Γιώργης δεν έμεινε αδρανής.

Εκείνη την εποχή οι αγροφύλακες είχαν όπλο, ο δικός μας, είχε μια Ιταλική κοντόκανη αραβίδα και για να παρακολουθεί το ποτιστικό μέρος του κάμπου με τα μποστάνια είχε τη βάρδια του στου Δηλανά τον τεπέ όπως λέγανε τότε το υψωματάκι πάνω απ’ του Χίου εκεί που έχει χτίσει σήμερα ο Ζαβός. Εκεί στον ίσκιο και το δροσερό αεράκι του λόφου έπαιρνε κι από κανένα υπνάκο.

Κάποια μέρα διαδόθηκε ότι ο βαρδιάνους, όπως λέγαμε τότε τον αγροφύλακα, έψαχνε το τουφέκι του που κάποιος του το έκλεψε. Δε χρειάστηκε πολύ σκέψη για να καταλάβει κι ο ίδιος, ότι ο δράστης ήταν ο Γιώργης αντιδρώντας για το ξύλο που έφαγε.

Τον φοβέρισε στην αρχή, είδε όμως ότι με τις φοβέρες δεν θα έκανε τίποτα, ο Γιώργης το χαβά του «πέρδ’κις κι λαοί στ’ Κάπ’ του ματρί», τελικά άρχισε να τον καλοπιάνει, να τον παρακαλάει και να του ζητάει συγνώμη για ότι έγινε. Το πρόβλημα για τον αγροφύλακα δεν ήταν το όπλο που χάθηκε, θα μπορούσε στο τέλος να το πληρώσει, όσο θα ήταν το ρεζίλεμα, όταν θα μαθευόταν το μαντάτο στο χωριό ότι έκλεψαν το τουφέκι. Θα γελούσε ο κάθε πικραμένος. Χαράς τον αγροφύλακα που του κλέψανε ακόμα και το τουφέκι.

Τελικά ενέδωσε ο Γιώργης, φάνηκε πιο μεγαλόψυχος απ’ τον αγροφύλακα και του το επέστρεψε λέγοντας, «πάρε το τουφέκι σου κι αν με δείρεις ξανά θα το χάσεις και δεν θα το ξαναβρείς».  

 

                                                                Κάμπος Μαραθοκάμπου 28 – 10 – 2020

                                                                                                   Ε. Γ. Κιλουκιώτης.