Ο κύκλος του χρήματος.

                                      Ο κύκλος του χρήματος.

Πάει κι ο κορονοποϊός που μας είχε κλείσει φυλακή στα σπίτια μας, βρέθηκε επιτέλους το φάρμακο και μας ελευθέρωσε. Οι αστοί περισσότερο, που οι πιο πολλοί την έβγαλαν τόσο καιρό κλεισμένοι μέσα σε κάτι σπηλιές που τις λένε διαμερίσματα και βλέπουν από κάποιες τρύπες τον απέναντι τοίχο που τις λένε παράθυρα, βγήκαν σαν τ’ αφηνιασμένα άλογα.

Ένας απ’ αυτούς άρπαξε το αυτοκίνητό του και πήρε δρόμο, πήγαινε κι όλο πήγαινε, μήτε ο ίδιος ήξερε που θα τον βγάλει ο δρόμος. Τελικά έφτασε σε κάποιο απόμερο χωριουδάκι, του άρεσαν τα νερά τα βουνά, τα δένδρα κι αποφάσισε να μείνει μέχρι να συνέλθει απ’ τη κλεισούρα. Πήγε στο μοναδικό ξενοδοχείο που υπήρχε, ο ξενοδόχος έτριβε τα μάτια του γιατί είχε από καιρό να σταυρώσει πελάτη, πλήρωσε προκαταβολικά ένα μήνα και πήρε δρόμο προς το δάσος για να ξεσαλώσει.

Με τα χρήματα αυτά πρώτη δουλειά του ξενοδόχου ήταν να πληρώσει τον υπάλληλό του που ο φουκαράς τα είχε μεγάλη ανάγκη. Τάιζε πέντε στόματα, άλλα εισοδήματα δεν είχε κι όλο αυτό τον καιρό τα τάιζε βερεσέ. Ο μπακάλης ο Γιάννης ο Λεβεντογιάννης, μικροκαμωμένο αλλά καλό ανθρωπάκι τον φοβέριζε, όλο γράψτα, γράψτα μου λες, δε φέρνεις και καμιά δεκάρα, δεν αντέχω κι εγώ, λυπάμαι που θ’ αναγκαστώ να σου κόψω τη πίστωση.

Έτσι μόλις τ’ πιασε ο υπάλληλος, ζεστά ακόμα έτρεξε και τ’ ακούμπησε στον Λεβεντογιάννη χαρούμενος. Επιτέλους θα είχε μούτρα να ξαναψωνίσει βερεσέ.

Ο μπακάλης με τη σειρά του χρώσταγε κι αυτός στο μεταφορέα του, τον φορτηγατζή τον Μάκη τον Μερακλή με τ’ όνομα, κι έτρεξε να τον ξοφλήσει όχι μόνο για να είναι εντάξει στους λογαριασμούς του, αλλά και για να ησυχάσει με κείνα τα κουτσαβακίστικα. Τι μέλη γενέστε με κείνα τα χρωστούμενα να πούμε, κείνα τα ψιλά δηλαδή που κάνει να λαμβάνειν να πούμε. Εσύ τα χώνεις στη πούγκα κι ας τις κοροϊδάρες στο περίμενε να πούμε. Δε σου ξαναφέρνω πράμα, σε βλέπω στο κουβαλητό με τη πλάτη να πούμε δηλαδή. Αυτά άκουγε κάθε μέρα ο καημένος ο Λεβεντογιάννης και πήρε δρόμο να τον βρει και να τον ξεχρεώσει και να γλυτώσει απ’ το να πούμε και τα δηλαδή.

Ο φορτηγατζής ο Μάκης ο Μερακλής, όνομα και πράμα, έτυχε να γιορτάζει και διψασμένος απ’ τους περιορισμούς πήρε την οικογένεια και τους φίλους του και πήγαν να γλεντήσουν στη ταβέρνα του Μίλτου του Ξυδιά, που είχε και ορχήστρα. Γιόρταζε και κάποιος Άγιος κι έγινε ένα πανηγυράκι.

Φάγανε, ήπιανε, χορέψανε και τα χρήματα απ’ τη τσέπη του Μάκη του Μερακλή δεν πρόλαβαν να μεταπηδήσουν στη τσέπη του Μίλτου του Ξυδιά.

Εκεί με μια κούπα κρασί στο χέρι την είχε στημένη και περίμενε ο Νώντας το χασαπάκι να του τ’ αρπάξει απ’ τα χέρια που λέει ο λόγος. Τον είχε προειδοποιήσει άλλωστε τον Μίλτο, δε σηκώνει  άλλο, τέρμα ο βερεσές, πάνε βρες απ’ αλλού μπριζόλες και σουβλάκια να ταΐζεις τους πελάτες σου.  Του τα πήρε λοιπόν και δρόμο για το χασάπικο.

Το Κατινάκι, που έτυχε να βρίσκεται εκεί, μόλις είδε το Νώντα ματσωμένο τον πήρα από πίσω. Νέος ήτανε, λεύτερος και καλός πελάτης, κάτι μπορεί να γίνει σκέφτηκε να κονομηθώ κι εγώ που στέγνωσα, ξέχασα το χρώμα του ευρώ.

Στο χασαπιό το Κατινάκι έψαχνε τα κρέατα, πήγε κι ο Νώντας να τη βοηθήσει κι εκεί τα ‘πανε και τα συμφωνήσανε και τραβήξανε κατά το ξενοδοχείο όπου έμενε το Κατινάκι. Ευχαριστημένος έφυγε ο Νώντας, τα χρήματα όμως δεν τα χάρηκε για πολύ ούτε το Κατινάκι, πήγαν στο συρτάρι του ξενοδόχου που τα χρωστούσε.

Δε πέρασε πολύ ώρα και να ο πελάτης βιαστικός. Κάτι σοβαρό συμβαίνει και με καλούνε επειγόντως στην Αθήνα λέει στο ξενοδόχο, δώσε μου σε παρακαλώ πίσω τα χρήματα κι έρχομαι μια άλλη φορά.

 Δίδοντας ο ξενοδόχος τα χρήματα και κοιτώντας το άδειο συρτάρι σκέφτηκε. Αυτός είναι ο κύκλος του χρήματος, που λένε. Ήρθε, έλυσε τα προβλήματά μερικών, ικανοποίησε τις επιθυμίες άλλων και πάει αλλού να συνεχίσει. Τι να κάνουμε, καλά να ‘μαστε, κάποιος θα φανεί ξανά, ρόδα είναι και γυρίζει.

Κάμπος Μαραθοκάμπου 16 – 4 – 2020  Ευάγγελος Γ. Κιλοκιώτης.