Η ψιλή άμμος Μαρααθοκάμπου.

 

                                   Η ψιλή άμμος Μαρααθοκάμπου.

Με το όνομα ψιλή άμμος είναι γνωστή στους Μαραθοκαμπίτες η παραλία που βρίσκεται στη νοτιοδυτική Σάμο, στους πρόποδες του Κέρκη, στη περιοχή Μαραθοκάμπου, δίπλα στο πέρασμα του δρόμου που πάει στην Αγία Κυριακή και την Καλλιθέα. 

Τα τελευταία χρόνια, πιθανόν αυτοί που ασχολούνται με τον τουρισμό, για να την ξεχωρίζουν όπως φαίνεται με την άλλη ψιλή άμμο του Βαθιού, της άλλαξαν το όνομα, και προφανώς για τη σπάνια ομορφιά της την ονόμασαν χρυσή. Με το όνομα αυτό πια, χρυσή άμμος, αναφέρεται στους τουριστικούς χάρτες και τουριστικούς οδηγούς, οι Μαραθοκαμπίτες όμως και περισσότερο οι πιο παλιοί εξακολουθούν να τη θέλουν ψιλή, έτσι την έμαθαν απ’ τους παππούδες και τους πατεράδες τους.

Είναι μια πραγματικά σπάνιας ομορφιάς παραλία, που επάξια πήρε το όνομα χρυσή, πήρε το όνομα γιατί έχει τις χάρες.

Βρίσκεται στις νότιες υπώρειες του Κέρκη, δίπλα στον επαρχιακό δρόμο Μαραθοκάμπου – Καλλιθέας, μια αξιόλογης διαδρομής πολλών χιλιομέτρων, με εναλλαγές βουνό και θάλασσα, με πολλά αξιοθέατα που εντυπωσιάζουν και αμείβουν γενναιόδωρα τον επισκέπτη.  

Έχει μάκρος πεντακόσια περίπου μέτρα και μέσο πλάτος περί τα δεκαπέντε, ορίζεται από δυο δύσβατους βραχώδεις κάβους ανατολικά και δυτικά, και στα βόρεια υψώνεται ο περήφανος Κέρκης, ο άρχοντας του Αιγαίου. Η άμμος είναι πολύ λεπτή, όπως άλλωστε το λέει και το όνομά της, άσπρη και πεντακάθαρη γιατί  την γλύφουν και τη ξεπλένουν όλο το χειμώνα τα κύματα του νοτιά. Η θάλασσα είναι πολύ ρηχή, στα ογδόντα και πλέον μέτρα απ’ το κύμα κάνει μπόι ένας μέσος άνθρωπος, με νερά ήσυχα ολόκληρη τη θερινή περίοδο, και πεντακάθαρα, ότι χρειάζεται για μικρά παιδιά, να τσαλαβουτάνε χωρίς κίνδυνο στη θάλασσα και να φτιάνουν πηγαδάκια, σπιτάκια και κάστρα στην άμμο.

Από εδώ αρχίζει το βουνό ο Κέρκης, ανεβαίνει με κλίση που ξεπερνά πολλές φορές το 50%, κι από πάνω ακριβώς, σε υψόμετρο εφτακόσια μέτρα, καταμεσής σ’ ένα μεγάλο πευκοδάσος ξεχωρίζει από πολύ μακριά ολόασπρο το μοναστήρι της Βαγγελίστρας, που έχει στα πόδια του τα Δωδεκάνησα. αγναντεύει πέρα το πέλαγος. Απ’ το καμπαναριό του έχεις την εντύπωση ότι μ’ ένα σάλτο θα βρεθείς στη θάλασσα της ψιλής άμμου που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, στα πόδια σου, και πιο πέρα διαγράφονται δαντελωτά οι ακτές του κόλπου Μαραθοκάμπου.

Είναι απ’ τα πιο παλιά χριστιανικά κτίσματα του νησιού. Χτίστηκε κατά τον 10^ο αιώνα όπως λένε, όταν στις έρημες αυτές περιοχές  ήκμαζε ο μοναχισμός κι ο ασκητισμός. Δεν έχει τείχη όπως τ’ άλλα που ξέρουμε, είναι απόρθητο κάστρο κι ακόμα οι άνθρωποι εκείνοι δεν είχαν τίποτα άλλο εκτός από ένα τριμμένο ράσο και κάποιες εικόνες για να τους κλέψουν.

Η περιοχή αν και είναι πετρώδης καλύπτεται από πλούσια μακία βλάστηση, δαγριά τα λέμε στη Σάμο, και τα πεύκα, καλά ανεπτυγμένα, καλύπτουν τους αμμόλοφους της παραλίας και φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Μετά το μπάνιο μπορείς να πάρεις κι έναν υπνάκο στην άμμο υπό τη σκιά των πεύκων, ή ακόμα, για περισσότερη δροσιά, στη σπηλιά που υπάρχει στο ανατολικό μέρος της παραλίας, που βρίσκεται πάνω στο κύμα που σου βρέχει τα πόδια.

Παλιά στο ανατολικό μέρος, δίπλα στον τότε πεζόδρομο, υπήρχε μια καλύβα και μπροστά της υπήρχε μια δημόσια βρύση με μια πέτρινη μικρή γούρνα για να ξεδιψούν οι άνθρωποι, κι από κάτω μια μεγαλύτερη για τα ζώα. Ήταν η θρυλική βρύση της Καμαρίτσας, έτσι την ονόμαζαν, που με το αιωνόβιο πεύκο που υπήρχε δίπλα της ξεκούρασε, ξεδίψασε και δρόσισε γενιές και γενιές πεζοπόρων, ήταν μια όαση. Ήταν η μοναδική βρύση, το μοναδικό τρεχούμενο νερό, σε μια πολύ μεγάλη διαδρομή απ’ τον Μαραθόκαμπο μέχρι την Αγία Κυριακή και τη Μουρτερή. Εδώ ξεδιψούσαν και ξεκουραζόταν οι διαβάτες και τα ζώα τους. Σήμερα ούτε η βρύση ούτε η καλύβα υπάρχουν, ο χώρος της έχει περιφραχθεί από ιδιώτη.

Εκείνους τους καιρούς έπρεπε να είσαι καλά ψυχωμένος για να περάσεις νύχτα απ’ τη ψιλή άμμο, κι αν περνούσες; Πολλά λέγανε τότε, όλα τα στοιχειά, τα τελώνια του Κέρκη εδώ ήταν μαζεμένα. Πολλοί μιλούσαν για γέλια, φωνές κι ουρλιαχτά που άκουσαν κι άλλοι ότι τους ξεποδάριασαν να τους χορεύουν οι νεράιδες  στην άμμο ολόκληρη τη νύχτα. Πολλοί στα καφενεία τα κορόιδευαν αυτά αλλά ούτε οι ίδιοι περνούσαν. Ψέματα είναι όλα αυτά, δεν τα πιστεύω υποστήριζαν, είναι όμως μη σου περάσουν την ιδέα. Κι άμα, ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται εκεί στην ερημιά; Άσε, πάω το πρωί να βλέπω κιόλας.

Για να περάσεις όμως από εκεί έπρεπε να περάσεις κι απ’ το άλλο μεγάλο στρατηγείο των ξωτικών, τη βρύση του Χάχαλη, εκεί λέγανε και τι δε λέγανε, εκεί ήταν τα ανώτερα. Άστα όμως γι’ αυτά θα πούμε μια άλλη φορά.

Έπρεπε να έρθουν οι τουρίστες για να τους δώσουν ένα φύσημα και να πάρουν τα όρη και τ’ άγρια βουνά, αρκετά την γλέντησαν τώρα έχουν σειρά άλλοι.

Σάμος  02 – 02 – 2020               Ε. Γ. Κιλουκιώτης