Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ

Μια μέρα όπου ο Θεός έπαιζε με τ’ αστέρια

ένα αστέρι τούφυγε πο μέσα από τα χέρια.

Κι ως αστραπή κατέβαινε μ’ ορμή κουτρουβαλούσε

στο γαλανό μας πέλαγος το είδαν που βουλιούσε.

Όλ’ οι αγγέλοι τρόμαξαν και τόνα στάλλο χέρι

κτυπήσανε και φώναξαν, αχ κριμα στο αστέρι

που έπεσε στα κύματα και τώρα δε θ’ αργήσει

η μανιασμένη θάλασσα στους κόλπους της να σβήσει.

Θεέ! Δεν είναι δυνατό να φέρεις το αστέρι,

Αχ πριν να σβήσει, υψηλά στα λαμπερά μας μέρη;

Ω! είναι κρίμα να χαθεί να σβήσει, είναι κρίμα

ένα αστέρι σαν κι αυτό απ’ αγριεμένο κύμα.

Σωπάστε, είπεν ο Θεός, και μη μου απιστήτε,

αλλ’ όλοι κάτω στη γη για στρέψετε και δείτε.

Κει που το αστέρι πόπεσε δε σβήστικε, δε χάθη,

αλλά ακόμα πιο λαμπρό βγήκε από τα βάθη.

Και θε να μένει αιώνια στα κύματα επάνω

και ξακουσμένο ένα νησί μ’ αυτό εγώ θα κάμω

στη δόξα, στην ανδρεία του ο κόσμος να σαστίσει

και τύραννος το πόδι του ποτέ να μη πατήσει.

Θα λάμπει πάντοτε στη γη και νύχτα και ημέρα

ως έλαμπε σαν ήτανε αστέρι μου δω πέρα.

Θε να του δώσω δε ευχή αιώνια να ζήσει

ναν’ φάρος της ανατολής, να λάμπει να μη σβήσει.

Και θα το κάμω υψηλό να μην το πιάνει άμμος

Και θα του δώσω όνομα ανδρειωμένη Σάμος.

Σάμος νήσος ξακουσμένη

Σάμος μυροβολισμένη.

Το παραπάνω ποίημα είναι του εκ γενετής τυφλού Σαμιώτη ποιητή Μηνά Τραμπακουλοπούλου.

Για περισσότερα στο «Αρχείον της Σάμου» του Νικολάου Ζαφειρίου, τόμος 4^ος σιλίδα 235 απ’ όπου το αντέγραψα..