ο προσκύνημα του Τζωρτζ Μπους στη Αγία Παρασκευή στο Μαραθόκαμπο

 
Το προσκύνημα του Τζωρτζ Μπους στη Αγία Παρασκευή    
                                  στο Μαραθόκαμπο

                                                                                            Του Μανώλη Κάρλα  Γιατρού

Ο Γιάννης ο Μπράτσος ο Έλληνας από τον Μαραθόκαμπο της Σάμου κατατάχτηκε εθελοντής στο Αμερικανικό Ναυτικό την Άνοιξη του 1942 όπως και πολλοί άλλοι ομογενείς.

Ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών, μα η καρδιά του τόλεγε και ήθελε να πολεμήσει για τις δυο πατρίδες του όπως έλεγε, την Αμερική και την Ελλάδα, για την ειρήνη και τη λευτεριά όλου του κόσμου.

Την ώρα του αποχαιρετισμού στο σπίτι τους στο Οχάιο η μάνα του μαζί με την ευχή της τούδωσε κι ένα μικρό – μικρό εικόνισμα της Αγίας Παρασκευής, κειμήλιο πατρογονικό, για φυλαχτό μέσα στη μπόρα του πολέμου.

Τον κατέταξαν τελικά στην αεροπορία του Πολεμικού Ναυτικού σ’ ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο που του θύμιζε το Κάτεργο του Αη Γιαννιού και τα μικρονήσια των Φούρνων. Ήταν πυροβολητής σ’ ένα βομβαρδιστικό, τρείς όλοι κι όλοι στο σκάφος. Ο πιλότος, ένας νεαρός δεκαοκτώ χρονών από το Μίλτον της Μασαχουσέτης, ο μηχανικός είκοσι πέντε από το Τέξας κι αυτός άπραγος κι αμούστακος ακόμα.

Το κυνήγι με τον εχθρό ήταν καθημερινό κι ανελέητο. «Αξίζει να αψηφήσεις τον κίνδυνο για να κερδίσεις το Μέλλον» τους έλεγε με τρόπο πειστικό ο Διοικητής τους στις συγκεντρώσεις. Κάποιες  φορές φτάνανε στα όριά τους και κάποιες άλλες τα ξεπερνούσαν μεθώντας με το κρασί της νιότης, των αιθέρων και των ονείρων τους.

Ο θάνατος ήταν δίπλα τους και θέριζε ασταμάτητα εχθρούς και φίλους.

Όμως θες η τύχη τους, θες η πείρα που απόχτησαν με τον καιρό, θες του θεού η χάρη, το αεροπλάνο τους γύριζε πάντα πίσω με τα φτερά του νικητή.

Και είχαν να λένε στη μοίρα για την παλληκαριά και για τα κατορθώματα του πιλότου και του πληρώματος.

Έτσι περνούσαν μια μια οι μέρες του πολέμου που φαίνονταν ατέλειωτες καθώς δεν ήξεραν ποτέ τι θα τους ξημερώσει.

Ένα πρωινό το σμήνος τους πήρε επείγουσα διαταγή να αντιμετωπίσει τους Γιαπωνέζους κάπου στον Ειρηνικό, κοντά και πάνω από μια αμερικανική νηοπομπή που δέχτηκε επίθεση καθώς τραβούσε κατά τις Φιλιππίνες.

Οι αερομαχίες που έγιναν εκείνη τη μέρα ήταν τρομερές.

Οι Γιαπωνέζοι παιδιά κι αυτοί ορμούσαν με μανία, ακάθεκτοι εναντίον τους, κάποιοι καρφώνονταν με τα αεροπλάνα τους πάνω στα καράβια για να τα βουλιάξουν και τα βούλιαζαν και κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να τους εμβολίσουν και με απίθανους ελιγμούς και διασταυρούμενα εύστοχα πυρά να τους καταρρίψουν.

Εκτός από τους εχθρούς είχαν να αντιπαλέψουν και τα αντιεροπορικά των καραβιών που χτυπούσαν προς τον ουρανό κι όποιον πάρει ο χάρος.

Ο αγώνας ήταν τιτάνιος, αγώνας ζωής και θανάτου, τέτοια σφοδρότητα επιθετική δεν είχαν ξαναζήσει κι ας είχαν δυο χρόνια τώρα αντιπαλέψει τον εχθρό στους ατέλειωτους ουρανούς του πολέμου.

Κάποια στιγμή που ο πιλότος τους επιχειρούσε με αγωνιώδεις ελιγμούς να αποφύγει τρείς Γιαπωνέζους που τους κυνηγούσαν, μυδραλιοβολώντας τους ασταμάτητα, ένα τράνταγμα βαρύ σαν τρομερός σεισμός συγκλόνισε το αεροπλάνο και μια αλλόκοτη βουή σαν κοντανάσαμα δράκου γέμισε τον αγέρα της καμπίνας.

Το αεροσκάφος τους βαριά λαβωμένο από τους μυδραλιοβολισμούς και την σφοδρότατη σύγκρουση με το εχθρικό άρχισε να στροβιλίζεται επικίνδυνα και να χάνει σταδιακά ύψος.

Από τα τρία Γιαπωνέζικα το ένα έπεφτε φλεγόμενο προς τον ωκεανό και τα άλλα απομακρύνονταν προς το βάθος του ορίζοντα, πάση δυνάμει, για να προφτάσουν την νηοπομπή.

Από στιγμή σε στιγμή η πορεία του αεροπλάνου τους γίνονταν όλο και πιο ανεξέλεγκτη.   

Μέσα σ’ αυτήν την ταραχή ο Μπράτσος με το μικρό εικόνισμα στο χέρι άρχισε να σταυροκοπιέται, να ψάλλει κάτι σαν ύμνο στα Ελληνικά και να φωνάζει συνέχεια. «Μη φοβάστε παιδιά, η χωριανή μου η Αγία Παρασκευή, η γιάτρισσα θα βοηθήσει και θα σωθούμε».

«Τέτοια ώρα τέτοια λόγια» μουρμούρισε ο Τεξανός.

«Μπράβο ψυχραιμία ο Έλληνας» συμπλήρωσε ο πιλότος.

Το αεροπλάνο τελικά έπεσε στη θάλασσα αλλά σώθηκαν και οι τρεις τους πέφτοντας έγκαιρα με τ’ αλεξίπτωτα.

«Μέσα σ’ εκείνον τον χαλασμό άλλος απ’ τον Θεό και τους Αγίους δεν θα μπορούσε να μας σώσει», έλεγαν και ξανάλεγαν αργότερα στις συντροφιές τους στο ναυτικό και σε γνωστούς και φίλους στην πατρίδα όταν τελείωσε ο πόλεμος.

Στο θαύμα της Αγίας Παρασκευής, της γιάτρισσας, της ενορίτισσας  του Μπράτσο απόδωσαν την σωτηρία τους ο πιλότος και το πλήρωμα του μοιραίου αεροσκάφους.

Τα χρόνια πέρασαν.

Ο νεαρός πιλότος από το Μίλτον της Μασαχουσέτης έγινε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Όμως ποτέ δεν ξέχασε την βοήθεια της Αγίας του Μπράτσου, του Έλληνα από τον Μαραθόκαμπο της Σάμου.

Ήταν το 1996 που έριξε άγκυρα, αρόδο, στα Βοτσαλάκια μια μεγάλη θαλαμηγός.

Με την άκατο του σκάφους βγήκε στη στεριά μια ομάδα ανθρώπων που κατευθύνθηκαν πεζή προς τον Μαραθόκαμπο.

Έκπληκτοι οι χωριανοί άκουσαν κάποιον από την ομάδα να γυρεύει να μάθει που είναι η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής.

Τους είπαν.

Μέσα στην εκκλησία κατευθύνθηκε πρώτος για να ανάψει κερί και να προσκυνήσει από τους ξένους ο πιο ξεχωριστός, που φαίνονταν πως τον σέβονταν και τον υπάκουαν όλοι.

Ο άνδρας προχώρησε, άναψε τρία κεριά και γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Αγίας, σε στάση απέραντης ευγνωμοσύνης και άκρας ταπείνωσης.

«Από μένα και τους άνδρες μου, από τον φίλο μου τον Μπράτσο, ένα μεγάλο ευχαριστώ» είπε κι ασπάστηκε την εικόνα, συγκλονισμένος.

Ο ξένος αυτός ήταν πιλότος βομβαρδιστικού στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που αν και πέρασαν πάνω από πενήντα χρόνια από τότε δεν ξέχασε την Αγία Παρασκευή, την γιάτρισσα του Μπράτσου και ήρθε αυτοπροσώπως στο σπίτι της στον Μαραθόκαμπο να την ευχαριστήσει.

Ήταν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ο Τζωρτζ Μπούς ο πρεσβύτερος που πέθανε πριν λίγο καιρό, πλήρης ημερών.