Το κακοπέρατο.
Το
κακοπέρατο.
Στο βόρειο μέρος του Κέρκη της Σάμου, στη χαράδρα του Σαϊτανιού, υπάρχει η σπηλιά του κακοπέρατου που βρίσκεται βορειοδυτικά του μοναστηριού της Ζωοδόχου Πηγής, ή της Παναγίας του Χατζημανόλη, σε υψόμετρο 580 περίπου μέτρα. Για να φθάσει κανένας μέχρι εκεί πρέπει να βαδίσει περί τα 400 μέτρα σε στενό δύσβατο μονοπάτι σκαμμένο στα βράχια της ορθοπλαγιάς, έχοντας δίπλα ένα βαθύ και πολύ επικίνδυνο γκρεμό απ’ όπου πήρε και το όνομα Κακοπέρατο.
Μέσα στο σπήλαιο βρίσκεται το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, χτισμένο απ’ την εποχή της ακμής του ασκητισμού στη Σάμο και δίπλα υπάρχει δεξαμενή που γεμίζει νερό απ’ την σταγονορροή της οροφής, το Αγίασμα. Τελευταία η προσπέλαση στη σπηλιά έγινε πιο ασφαλής λόγω των κιγκλιδωμάτων που τοποθετήθηκαν, αφού ο αριθμός των επισκεπτών είναι αρκετά μεγάλος και λίγοι είχαν το θάρρος να περάσουν.
Στο «Σαμιακό ημεολόγιο της Αδελφότητας Σαμίων του 1938, ο Στ. Παναγιωτίδης διευθυντής της εφημερίδας «Σαμιακή Ηχώ» περιγράφει τα συναισθήματα που ένοιωσε περνώντας το μονοπάτι με οδηγό μια καλόγρια.
«Ο δρόμος στην αρχή ήταν κάπως υποφερτός. Προχωρούμε μαζί μέσα από τα δένδρα και σε λίγο σταματώ έκπληκτος. Ένα στενότατο δρομάκι βρέθηκε μπροστά μου. Η μοναχή προχωρούσε σαν να περπατούσε σε πραγματική λεωφόρο. Προς στιγμήν, σας λέγω την αλήθεια, μόλις πάτησε το ένα μου πόδι, ζαλίστηκα τα μάτια μου σκοτείνιασαν και θα γύριζα ασφαλώς πίσω, αν δεν εθίγετο η ανδρική μου αξιοπρέπεια. Προχωρούσα σιγά–σιγά κυριευμένος από έναν φόβο υπερβολικό. Αριστερά ήταν κάτι απότομα βράχια του βουνού, δεξιά ένα πραγματικό χάος. Που να γυρίσω να το αντικρύσω. Κρατιόμουνα με πραγματική αγωνία και προχωρούσα. Το δρομάκι στενότατο, ίσια – ίσια που χωρούσαν τα δυό μου πόδια. Έτρεμα ολόκληρος, ένα παραπάτημα, μια απροσεξία, θα μ’ έκαναν ν’ αντικρύσω τον θάνατο. Χίλιες δυο σκέψεις περνούσαν σαν κινηματογραφική ταινία, απ’ το μυαλό μου. Προχωρούσα ακόμη μ’ απέραντο φόβο, τα έβαζα με τον εαυτό μου, που ήθελα να είμαι τόσο περίεργος. Συλλογιζόμουν το σπίτι μου, τον πατέρα μου, την μητέρα μου, την αδελφή μου, τους έβλεπα να κλαίνε σπαρακτικά για το χαμό μου. Το μυαλό μου προσηλωμένο στο βέβαιο θάνατο έκανε κι αυτό σκέψεις, πως θάπεφτε το σώμα μου όταν έπεφτε στο γκρεμνό». Και μετά την περιγραφή της σπηλιάς συνεχίζει. «Εξερχόμεθα της σπηλιάς και αντικρύζουμε και πάλι το τρομερό κακοπέρατο, που η σύνθεσις της λέξεως μαρτυρεί την πραγματικότητα. Τότε θυμήθηκα ότι ήμουνα χριστιανός ορθόδοξος και έκαμα τον σταυρό μου. Εν τούτοις ο φόβος μου αυτή την φορά ήταν πολύ μικρότερος από την προηγουμένη. Το κακοπέρατο το πέρασα γρήγορα γρήγορα, κι έτσι πήρα την απόφαση….ότι εξησφάλισα τη ζωή μου».
Στο βόρειο μέρος του Κέρκη της Σάμου, στη χαράδρα του Σαϊτανιού, υπάρχει η σπηλιά του κακοπέρατου που βρίσκεται βορειοδυτικά του μοναστηριού της Ζωοδόχου Πηγής, ή της Παναγίας του Χατζημανόλη, σε υψόμετρο 580 περίπου μέτρα. Για να φθάσει κανένας μέχρι εκεί πρέπει να βαδίσει περί τα 400 μέτρα σε στενό δύσβατο μονοπάτι σκαμμένο στα βράχια της ορθοπλαγιάς, έχοντας δίπλα ένα βαθύ και πολύ επικίνδυνο γκρεμό απ’ όπου πήρε και το όνομα Κακοπέρατο.
Μέσα στο σπήλαιο βρίσκεται το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, χτισμένο απ’ την εποχή της ακμής του ασκητισμού στη Σάμο και δίπλα υπάρχει δεξαμενή που γεμίζει νερό απ’ την σταγονορροή της οροφής, το Αγίασμα. Τελευταία η προσπέλαση στη σπηλιά έγινε πιο ασφαλής λόγω των κιγκλιδωμάτων που τοποθετήθηκαν, αφού ο αριθμός των επισκεπτών είναι αρκετά μεγάλος και λίγοι είχαν το θάρρος να περάσουν.
Στο «Σαμιακό ημεολόγιο της Αδελφότητας Σαμίων του 1938, ο Στ. Παναγιωτίδης διευθυντής της εφημερίδας «Σαμιακή Ηχώ» περιγράφει τα συναισθήματα που ένοιωσε περνώντας το μονοπάτι με οδηγό μια καλόγρια.
«Ο δρόμος στην αρχή ήταν κάπως υποφερτός. Προχωρούμε μαζί μέσα από τα δένδρα και σε λίγο σταματώ έκπληκτος. Ένα στενότατο δρομάκι βρέθηκε μπροστά μου. Η μοναχή προχωρούσε σαν να περπατούσε σε πραγματική λεωφόρο. Προς στιγμήν, σας λέγω την αλήθεια, μόλις πάτησε το ένα μου πόδι, ζαλίστηκα τα μάτια μου σκοτείνιασαν και θα γύριζα ασφαλώς πίσω, αν δεν εθίγετο η ανδρική μου αξιοπρέπεια. Προχωρούσα σιγά–σιγά κυριευμένος από έναν φόβο υπερβολικό. Αριστερά ήταν κάτι απότομα βράχια του βουνού, δεξιά ένα πραγματικό χάος. Που να γυρίσω να το αντικρύσω. Κρατιόμουνα με πραγματική αγωνία και προχωρούσα. Το δρομάκι στενότατο, ίσια – ίσια που χωρούσαν τα δυό μου πόδια. Έτρεμα ολόκληρος, ένα παραπάτημα, μια απροσεξία, θα μ’ έκαναν ν’ αντικρύσω τον θάνατο. Χίλιες δυο σκέψεις περνούσαν σαν κινηματογραφική ταινία, απ’ το μυαλό μου. Προχωρούσα ακόμη μ’ απέραντο φόβο, τα έβαζα με τον εαυτό μου, που ήθελα να είμαι τόσο περίεργος. Συλλογιζόμουν το σπίτι μου, τον πατέρα μου, την μητέρα μου, την αδελφή μου, τους έβλεπα να κλαίνε σπαρακτικά για το χαμό μου. Το μυαλό μου προσηλωμένο στο βέβαιο θάνατο έκανε κι αυτό σκέψεις, πως θάπεφτε το σώμα μου όταν έπεφτε στο γκρεμνό». Και μετά την περιγραφή της σπηλιάς συνεχίζει. «Εξερχόμεθα της σπηλιάς και αντικρύζουμε και πάλι το τρομερό κακοπέρατο, που η σύνθεσις της λέξεως μαρτυρεί την πραγματικότητα. Τότε θυμήθηκα ότι ήμουνα χριστιανός ορθόδοξος και έκαμα τον σταυρό μου. Εν τούτοις ο φόβος μου αυτή την φορά ήταν πολύ μικρότερος από την προηγουμένη. Το κακοπέρατο το πέρασα γρήγορα γρήγορα, κι έτσι πήρα την απόφαση….ότι εξησφάλισα τη ζωή μου».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου