Η τελευταία κότα.

                              Η τελευταία κότα.

 Κάποιος πασάς κάποτε πήρε τον βεζίρη του και βγήκαν παγανιά στο πασαλίκη, ζητώντας να βρουν όλους αυτούς που δε φοβούνταν τις γυναίκες τους. Όσοι απ’ τους υπηκόους του δεν τις φοβόταν θα έπαιρναν σαν έπαθλο ένα άλογο, Αυτοί  που την φοβόταν θα έπαιρναν μια κότα.

Γύριζαν λοιπόν τα χωριά, μοίραζαν κότες αλλά άλογο κανένα. Σ’ ένα χωριό τελικά βρέθηκε κάποιος που ισχυριζόταν ότι αυτός δε φοβάται την κυρά του.

-- Εγώ να τη φοβηθώ; Ε δεν ήμαστε καλά, στο σήκω κάτσε το ‘χω το φρόκαλο να πούμε δηλαδή. Έτσι και μου γυρίσει κουβέντα θα φάει σφαλιάρα σφυριχτή. Με τρέμει να πούμε δηλαδή. Εγώ είμαι ο Γαβρίλης με τ’ όνομα να πούμε δηλαδή, και τη διμούτσουνη στο ζωνάρι, που με τρέμει μια κενονία ολόκληρη, θα φοβηθώ το λάμπαστρο τώρα να πούμε δηλαδή;

Μ’ αυτά κι άλλα τέτοια έπεισε τον πασά ότι δεν φοβάται τη κυρά του, ο οποίος λέει στο βεζίρη:

-- Φέρ’ του ένα άλογο.

-- Τι χρώμα; Τον ρωτά ο βεζίρης.

-- Δυο λεπτά να ρωτήσω τη γυναίκα μου.

Οπότε επεμβαίνει ο πασάς.

-- Δώσε και σ’ αυτόνε μια κότα, την τελευταία, και πάμε να φύγουμε.