Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης.

Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης.

Απ’ το βιβλίο του Γ. Ζαφείρη «Η κατοχή και η εθνική αντίσταση στη Σάμο».

«Από τον Πλάτανο συνδεθήκαμε με την Εαμική Οργάνωση Καρλοβάσου. Τότε μάθαμε τα καθέκαστα για την εγκληματική δράση των φασιστών στον Κέρκη.

Πρώτα πρώτα, ξεκινώντας από το Καρλόβασι πήρανε μαζί τους ομήρους επίλεχτους πολίτες του Καρλοβάσου (Εμμ. Βλιάμο, Αριστ. Σιδηρουργό, Γιάννη Καλημέρη, Μανώλη Καλημέρη). Τους ανεβάσανε στη Λέκκα και τους δηλώσανε πως θα τους τουφεκίσουν. Στη Λέκκα συγκεντρώσανε το λαό στη πλατεία του χωριού. Εδώ πιάσανε τον παρτιζάνο Γιάννη Χατζηγιάννη και τον σύνδεσμο των ανταρτών Νικόλαο Ποντικάκη και τους εκτελέσανε επί τόπου. Μαζί τους εκτελέσανε και δυο Καστανιώτες, τον Δ. Κόχυλα και τον Μ. Γαλαθρή.

Στη Καστανιά συγκεντρώσανε επίσης το λαό στη πλατεία. Με κατάλογο που τους είχαν δώσει οι προδότες του χωριού ξεχωρίσανε 17 παλικάρια – ήτανε σύνδεσμοι και εφεδρικοί ελασίτες – και τους τουφεκίσανε ομαδικά, παρακάτω από το χωριό.

Στους Κοσμαδαίους κάμανε το ίδιο. Με κατάλογο κι εδώ ξεχωρίσανε 6 παλικάρια – συνδέσμους κι εφεδροελασίτες – και τους εκτελέσανε. Και στον μπλοκαρισμένο και άγρια τρομοκρατούμενο Μαραθόκαμπο, συγκεντρώσανε το λαό, ξεχωρίσανε τους συγγενείς των ανταρτών και τους κρατήσανε για ομήρους, όμως δεν κάμανε ομαδικές εκτελέσεις. Αλλά σκοτώσανε μέσα στο χωριί τον Μ. Σμαρδά και Ι. Ευσταθίου.

Εξερευνώντας τα δάση και τ’ αγροκτήματα σκοτώνανε όποιον βρίσκαν.ε μπροστά τους. Έτσι σκοτώσανε άλλους δέκα πολίτες, 3 Μαραθοκαμπίτες και 7 Καστανιώτες.

ΣΑΡΑΝΤΑ (40) εκτελεσμένοι αντάρτες, σύνδεσμοι, εαμίτες, και απλοί πατριώτες είναι ο συνολικός απολογισμός.

ΣΑΡΑΝΤΑ (40) μαρτυρες που δώσανε τη ζωή τους για τη λευτεριά. Ας είναι η μνήμη τους Αιώνια.

Οχτω χιλιάδες Ιταλοί πήρανε μέρος στην εκστρατία του Κέρκη με πεδινό κι ορειβατικό πυροβολικό, με άφθονους όλμους και με θωρακισμένα αυτοκίνητα. Για να πολεμήσουν 120 αντάρτες, πρωτόγονα εξοπλισμένους. Για να δαμάσουν τον αδούλωτο λαό της περιοχής. Δε μάθαμε ακριβώς πόσοι εχθροί σκοτώθηκαν ή τραυματιστήκανε στις διάφορες τοπικές συγκρούσεις».

Στις 8 Σεπτεμβρίου η Ιταλία προσχώρησε στους συμμάχους, τα όπλα σταμάτησαν, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους λέγοντας το Χριστός ανέστη, οι καμπάνες χτυπούσαν γιορταστικά, οι Ιταλοί αντιφασίστες αγκαλιαζόταν με τους Έλληνες και οι αντάρτες κατέβηκαν στα χωριά και φίλιωσαν με τους προ ολίγου εχθρούς τους. Εκείνες τις ώρες ξεχάστηκαν όλα, η πείνα, οι διώξεις, τα βασανιστήρια ακόμα και τα φονικά.