Μια περιπέτεια στη Βρύση του Χάχαλη.
Μια περιπέτεια στη Βρύση του Χάχαλη. Χειμώνας του 1942 προς 1943 κατοχή, πείνα, ανέχεια, όλα τα σκέπαζε ο φόβος και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Εννιάχρονος τότε, θα πρέπει να πήγαινα στη δευτέρα ή στη τρίτη του Δημοτικού. Για λόγους επιβίωσης περισσότερο αλλά και για ασφάλεια μένανε τότε στον Κάμπο, μακριά απ’ τον κατακτητή και για τους ίδιους λόγους μένανε και πολλές άλλες οικογένειες. Η γόνιμη γη της Σάμου νηστικό δε σ’ αφήνει ποτέ. Στο σχολείο πηγαινοερχόμουν με τα πόδια, Κάμπος – Μαραθόκαμπος κι αντίθετα, μια διαδρομή σε κακοτράχαλο μονοπάτι κοντά στα τέσσερα χιλιόμετρα. Δεν πήγαινα μόνος μαζευόμασταν μερικά παιδιά, όλα του Δημοτικού και κάθε μέρα, με κρύο ή με ζέστη, με βροχή ή χιόνι, κάναμε την διαδρομή αυτή, ξυπόλυτοι σχεδόν όλοι με τα χιλιομπαλωμένα αλλά καθαρά ρούχα μας. Ίσως αυτή η καθημερινή δοκιμασία και το τρέξιμο για το ποιος θα βγει πρώτος, να ήταν μια καλή προετοιμασία, μια σπουδαία προπόνηση, για όταν αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1950 μαθητή...