ο θαύμα της Βροντιανής το 1943.

                    Το θαύμα της Βροντιανής το 1943.

   Τετάρτη 8 του Σεπτέμβρη του1943, στις 5:30 το απόγευμα, από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Αλγερίου ακούγεται η φωνή του στρατηγού Αϊζενχάουερ σε ένα συγκλονιστικό μήνυμα:

    «Εδώ στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, αρχιστράτηγος των Συμμαχικών Δυνάμεων. Η ιταλική κυβέρνηση παρέδωσε τις ένοπλες δυνάμεις της άνευ όρων. Οι εχθροπραξίες μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων των Συμμάχων Εθνών και της Ιταλίας τερματίζονται αμέσως. Όλοι οι Ιταλοί που τώρα βοηθούν έμπρακτα στην εκδίωξη του Γερμανού επιδρομέα από το ιταλικό έδαφος, θα έχουν την βοήθεια και την υποστήριξη των Συμμάχων Εθνών».

   Αμέσως το ραδιοφωνικό αυτό μήνυμα άρχισε να αναμεταδίδεται από όλους τους συμμαχικούς ραδιοσταθμούς.

 Λίγο αργότερα, περίπου στις 7:45 μ.μ. ώρα Ιταλίας, από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό EIAR  μεταδίδεται το μήνυμα επιβεβαίωσης του επικεφαλής της κυβέρνησης της Ιταλίας, στρατάρχη Πιέτρο Μπαντόλιο, με τη διαφορά ότι ενώ ο Αϊζενχάουερ μίλησε για παράδοση άνευ όρων των ενόπλων δυνάμεων ο Μπαντόλιο έκανε λόγω για ανακωχή.

   Εκείνο τον καιρό οι χίλιοι Ιταλοί φασίστες που είχαν φέρει απ’ τη Ρόδο για να εκκαθαρίσουν τη Σάμο απ’ τους αντάρτες είχαν αρχίσει τις επιχειρήσεις απ’ τ’ Αη-Γιαννιού στις 29 Αυγούστου και μάσα σε δέκα μέρες, μέχρι τη γιορτή της Παναγίας της Βροντιανής στις 8 του Σεπτέμβρη που έγινε η ανακωχή, είχαν σκορπίσει το τρόμο και τον θάνατο στο νησί.

   Για το γεγονός αυτό της ανακωχής οι μυστικές διαπραγματεύσεις οπωσδήποτε θα πρέπει είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα και δεν υπάρχει περίπτωση η ψυχορραγούσα Ιταλία, που αναζητούσε την ανακωχή με τους συμμάχους, την τελευταία ώρα ν’ ασχολούταν με τους διακόσους αντάρτες της Σάμου. Αυτό οπωσδήποτε ήταν απαίτηση του Τσώρτσιλ που μαζί με τα Δωδεκάνησα ήθελε να την προσφέρει  καθαρή, χωρίς αντίσταση, στους τούρκους αν έβγαιναν στον πόλεμο. Πριν την υπογραφή της συνθήκης δηλαδή έπρεπε η Ιταλία να καθαρίσει τη Σάμο απ’ τους κουμουνιστές αντάρτες και γι’ αυτό έγιναν όλα με μεγάλη σπουδή.

   Μέναμε τότε στο κάμπο, μένανε και πολλές άλλες οικογένειάς για επισιστικούς κυρίως λόγους, όλα τα καλύβια ήταν γεμάτα, στο χωριό είχε φοβερό μπλόκο, κανένας δεν φαινόταν κάτι να μάθουμε, κάτι να μας πουν. Καταλαβαίναμε ότι μεγάλο κακό πρέπει να συμβαίνει οι διαδόσεις έδιναν κι έσπερναν, οι περισσότερες ήταν φανταστικές. Μόνο ένα απόσπασμα μελανοχιτώνων πέρασε κάποια μέρα, συγκέντρωσαν και ανακρίνανε όλους τους άνδρες της περιοχής, εκτελέσανε τον Γιάννη Ευσταθίου που του βρήκαν ότι είχε κάτι δοσοληψίες με τους αντάρτες κι έφυγαν.

   Την επόμενη, 9 Σεπτεμβρίου πολύ πρωί ακόμα ξεκινήσαμε με τον πατέρα για να μαζέψουμε σύκα από λίγο παραπέρα, τα φρούτα τότε ήταν τροφή, ήταν η ζωή μας. Σε μικρή απόσταση απ’ τις συκιές ήταν το στρατόπεδο των Ιταλών που γνωριζόμασταν πολύ καλά, στην είσοδο βρισκόταν δυο τρεις στρατιώτες και πήρα στα χέρια μου λίγα σύκα για να τους πάω. Εκεί με όσα ελληνικά γνώριζαν αυτοί και μ’ όσα ιταλικά γνώριζα εγώ με πληροφόρησαν ότι από χθες το βράδυ η Ιταλία είναι μαζί με τους Άγγλους και του Αμερικάνους, γίναμε φίλοι μου έλεγαν. Χαρούμενος την είδηση την μετέφερα στον πατέρα μου, αλλά μ’ εκείνη την κατάσταση ποιος πίστευε τέτοια πράματα, αυτά ανήκαν στα όνειρα.

   Γυρίσαμε και καθίσαμε στην αυλή του γείτονά μας του Στέλιου Ισιδώρου τη σημερινή της ταβέρνας βοτσαλάκια, έβαλε ο πατέρας μου στη μέση το καλάθι με τα σύκα να πάρουμε το πρωινό μας κι άρχισε ο σχολιασμός. Πεντέξη φορές με βάλανε να διηγηθώ πως μου τα ‘παν οι Ιταλοί, ίσως έτσι, ίσως αλλιώς, μήπως δεν κατάλαβες, δεν χορταίναν να το ακούν αλλά δεν το πίστευαν κιόλας. Πάνω στην ώρα ακούστηκαν οι καμπάνες του χωριού να σημαίνουν χαρμόσυνα τότε αγκαλιάστηκαν όλοι φωνάζοντας  αλήθεια είναι.