Ανθολόγιο Σάμου

        Ιταλοί αντιφασίστες στη κατεχόμενη Σάμο. Μέσα στις τάξεις της μεραρχίας Cuneo που βρισκόταν στη Σάμο κατά την διάρκεια της κατοχής, υπήρχε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό στρατιωτών αλλά και αξιωματικών με πολύ υπεύθυνες θέσεις, με αντιφασιστικά φρονήματα. Ακόμα και μέσα στο επιτελείο της Cuneo άρχισε απ’ τις αρχές του 1943 να εκδηλώνεται κάποια αντιφασιστική κίνηση υπό την ανοχή, ίσως και τη πλήρη κάλυψη του Διοικητού της μεραρχίας Mario Soldarelli κι είχε αρχίσει να ωριμάζει η σκέψη ενός κινήματος της μεραρχίας. Ο Στρατηγός Soldarelli μισούσε θανάσιμα τους Γερμανούς και συχνά έλεγε στους στενούς του συνεργάτες. «Δεν θα πεθάνω ευχαριστημένος εάν δεν εκδικηθώ το άτιμο Γερμανικό κράτος για την προδοσία που μου έκαναν στη Λιβύη. Οι Γερμανοί είχαν το δεξιό της δικής μου παράταξης και μόλις εκδηλώθηκε η επίθεση του Ελ Αλαμέιν μας εγκατέλειψαν τη νύχτα χωρίς ειδοποίηση παίρνοντας και τα οχήματά μας και μας άφησαν εκτεθειμένους στα πυρά και την κύκλωση απ’ τον εχθρό. Το

Η παράδοση των ανταρτών του Μαραθοκάμπου.                              Αύγουστος 1949 Μετά τον θάνατο του αρχηγού των ανταρτών του συνταγματάρχη πυροβολικού Γιάννη Μαλαγάρη και του επιτελείου του στις 21 Ιουλίου του 1949 στη περιοχή Καλλιθέας, οι υπόλοιποι σκόρπισαν σε ομάδες και κρυβόταν στις περιοχές   γύρω από τα χωριά τους. Τα αποσπάσματα, τους μάζευαν κι όσοι απ’ αυτούς τύχαινε να πέσουν στα χέρια της χωροφυλακής ή των ΜΑΥδων ο θάνατος ήταν βέβαιος, ελάχιστοι γλύτωσαν, αντίθετα ο στρατός, το ΕΤΑΞ, που ήταν μετανοήσαντες της Μακρονήσου, είχαν σαν αρχή «αντάρτης που δε παραδίνεται άστονε να φύγει.» Μια φορά , ένα απόσπασμα του ΕΤΑΞ, εκεί κάπου στην Αγία Κυριακή, είχε αιχμάλωτο έναν αντάρτη απ’ την Ικαρία, τον οποίο εμπιστεύτηκε σ’ ένα περαστικό απόσπασμα χωροφυλάκων για να τον μεταφέρει στο Μαραθόκαμπο. Στο   ξηρόρεμα τον σκότωσαν κι είπαν ότι προσπάθησε να δραπετεύσει. Ήταν ψέματα. Εκείνη την περίοδο τα πράματα ήταν πιο μαλακωμένα κι ο πατέρας μου   Γιώργης Κιλουκιώ

Επιστολή του κατοχικού Νομάρχη προς τον                           Σαμιακό λαό. Όταν ολοκληρώθηκε η κατάληψη της Σάμου απ’ τους Ιταλούς, τον Μάιο του 1941, άρχισε το ξήλωμα των Ελληνικών αρχών κι ο διορισμός άλλων της αρεσκείας τους. Ο Νομάρχης Στ. Σπύρου και ο διοικητής χωροφυλακής Ι. Μπαφας, φίλοι, συνεργάτες και γνωστοί γερμανόφιλοι, απομακρύνθηκαν και οι δυο και τη θέση του πρώτου πήρε ο επίσης γνωστός γερμανόφιλος, πρώην Στρατιωτικός Διοικητής Σάμου ο Πραξιτέλης Ιωαννίδης. Ο Φον Πραξιτέλ, όπως τον ήξεραν, ο οποίος άλλη δουλειά δεν έκανε εκτός απ’ την έκδοση εγκυκλίων και διαταγών που του υπαγόρευαν. Για να διαπιστώσει κανένας το μέγεθος της ηλιθιότητας και της βλακείας του ανθρώπου, που είχε ταχθεί πιο παλιά για να διαφυλάξει την ασφάλεια της Σάμου και οι κατακτητές τον διόρισαν νομάρχη, τέτοιους αχυράνθρωπους χρειαζόταν άλλωστε, αρκεί να διαβάσει την επόμενη επιστολή του προς τον Σαμιακό λαό. Μην εκπλαγείτε, δεν είναι απόσταγμα φαντασίας ούτε πρωταπριλιάτικο αστείο,