Ανθολόγιο Σάμου

  Το προσκύνημα του Τζωρτζ Μπους στη Αγία Παρασκευή                                       στο Μαραθόκαμπο                                                                                               Του Μανώλη Κάρλα  Γιατρού Ο Γιάννης ο Μπράτσος ο Έλληνας από τον Μαραθόκαμπο της Σάμου κατατάχτηκε εθελοντής στο Αμερικανικό Ναυτικό την Άνοιξη του 1942 όπως και πολλοί άλλοι ομογενείς. Ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών, μα η καρδιά του τόλεγε και ήθελε να πολεμήσει για τις δυο πατρίδες του όπως έλεγε, την Αμερική και την Ελλάδα, για την ειρήνη και τη λευτεριά όλου του κόσμου. Την ώρα του αποχαιρετισμού στο σπίτι τους στο Οχάιο η μάνα του μαζί με την ευχή της τούδωσε κι ένα μικρό – μικρό εικόνισμα της Αγίας Παρασκευής, κειμήλιο πατρογονικό, για φυλαχτό μέσα στη μπόρα του πολέμου. Τον κατέταξαν τελικά στην αεροπορία του Πολεμικού Ναυτικού σ’ ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο που του θύμιζε το Κάτεργο του Αη Γιαννιού και τα μικρονήσια των Φούρνων. Ήταν πυροβολητής σ’ ένα βομβαρδιστικό, τρε

Κοινωφελή έργα στη Σάμο κατά την ηγεμονική περίοδο. Η ίδρυση της ηγεμονίας το 1834 βρήκε τη Σάμο χωρίς καμιά υποδομή, δρόμοι, λιμάνια, σχολεία, τίποτα δεν υπήρχε κι ο κόσμος ζούσε σε άθλια κατάσταση. Η ίδια κατάσταση, ίσως και χειρότερη, εξακολούθησε να υπάρχει και κατά την περίοδο του πρώτου ηγεμόνα, του εξελληνισμένου Βούλγαρου Στέφανου Βογορίδη και των ανθρώπων του, που διοίκησαν το νησί πολύ χειρότερα κι απ’ τους τούρκους ακόμα. Ο προϋπολογισμός ήταν άγνωστος, τα χρήματα απ’ την βαριά φορολογία γέμιζαν τις τσέπες του Βογορίδη και των ανθρώπων του κι ούτε ένα κοινωφελές έργο έγινε στα δεκαέξι χρόνια που ηγεμόνευσε. Μετά την πτώση του το 1850, που έγινε μετά από διαμαρτυρίες και στάσεις του Σαμιακού λαού, το κλίμα άλλαξε με τον διορισμό του τοποτηρητή Γεώργιου Κονεμένου (1850 – 1854). Αυτός έδειξε ενδιαφέρον για την παιδεία ιδρύοντας 26 σχολεία, για την δικαιοσύνη και την οικονομία, ρυθμίζοντας την φορολογία και συνέταξε τον πρώτον προϋπολογισμό. Ο επόμενος ηγεμόνας

                Το κλάμα της Αγίας Κυριακής. Οικισμός της Αγίας Κυριακής, είναι απ’ τους πιο παλιούς και σημαντικούς του Δήμου Μαραθοκάμπου. Κατοικείται από γεωργούς και κτηνοτρόφους και το όνομά του προέρχεται απ’ την ομώνυμη εκκλησία που υπάρχει εκεί. Ο ασκητισμός κι ο μοναχισμός άρχισε ν’ αναπτύσσεται στη Σάμο και κυρίως στον Κέρκη, απ’ τον 4 ο μ.Χ. αιώνα. Αναφέρεται ότι λίγο πριν την ερήμωση του νησιού, μόνο στις νοτιοδυτικές περιοχές του Κέρκη, εδώ που βρίσκεται κι ο οικισμός, ζούσαν πεντακόσιοι περίπου μοναχοί και ασκητές και περί τους χίλιους σ’ ολόκληρο το υπόλοιπο νησί. Ζούσαν σε καλύβες, σπηλιές, τρύπες, αλλά και σε κοινόβια . Κάθε Κυριακή μαζευόταν στη περιοχή της σημερινής Αγίας Κυριακής, που φαίνεται να ήταν εκεί η Μητρόπολη, για να λειτουργηθούν, να εξομολογηθούν, να κοινωνήσουν και παίρνοντας δύναμη, πήγαινε το βράδυ ο καθένας στο κονάκι του. Την συνάθροιση αυτή, την ονόμαζαν Κυριακό κι αργότερα, μετά τον εποικισμό, οι νέοι κάτοικοι στα θεμέλια παλαιότερης εκκλ

       Νάρκες της θάλασσας  στον Κάμπο Μαραθοκάμπου. Ήταν τέλη Νοέμβρη του 1940, είχε δεν είχε κλείση μήνας από την κήρυξη του Ελληνοιταλικού πολέμου.   Μέναμε ακόμα στον Κάμπο όπως και πολλοί άλλοι χωριανοί.   Ένα πρωινό, με μια φρέσκια σοροκάδα είδαμε να μας έρχεται απο τ’ ανοιχτά μια τεράστια μπάλα με κάτι κέρατα καρφωμένα πάνω της σαν τέρας της Αποκάλυψης. Τι πράμα είναι πάλι τούτο που μας έρχεται ρωτούσε ο ένας γείτονας τον άλλον. Στη γειτονιά μας κάποιος συνταξιούχος δάσκαλος, την παρακολουθούσε με τα κιάλια του   κι εμείς χάσκοντας σα χάνοι με αγωνία περιμέναμε τι θα μας πει γιατί ήταν διαβασμένος και ταξιδεμένος.   Είναι νάρκα της θάλασσας, θα ξεκόλλησε από κανένα ναρκοπέδιο των Δωδεκανήσων και την έσπρωξε το κύμα ως τα μέρη μας είπε. Είναι σιδερένια, μεγάλη σα πεντακοσάρικο κιούπι και γεμάτη δυναμίτη. Τα κέρατα που βλέπετε από πάνω της είναι τα καψούλια, που όταν κανένα πλεούμενο τα αγγίξει, αλλοίμονό του, τινάζεται στον αέρα.   Όταν η θάλασσα τ