Το Στραβοκλείδι.

                                 Το Στραβοκλείδι.

Ίσως να είμαι ο μοναδικός που τον θυμάται κι απ’ τους ελάχιστους που έχουν ακούσει ή έχουν δει ποτέ κάτι σχετικό γι’ αυτό το άτομο που έζησε κι αυτός κάποια περίοδο στο χωριό μας.

Πολλές λεπτομέρειες δε γνωρίζω. Δε ξέρω, ούτε άκουσα ποτέ για το σόι του, ούτε καν αν ήταν Μαραθοκαμπίτης, ή βρήκε άσυλο όπως και τόσοι άλλοι, που κατά καιρούς, ξεπέζευαν στο Μαραθόκαμπο. Ούτε το πραγματικό του όνομα είχα ακούσει ποτέ. Μ’ αυτό το όνομα Στραβοκλείδης ήταν γνωστός, και μ’ αυτό τον ήξεραν όλοι στο Χωριό.

Το όνομα αυτό το απέκτησε, όπως λέγανε, απ’ τα σωματικά προβλήματα που  είχε και τις ιδιομορφίες που του προκαλούσαν στις κινήσεις του και περισσότερο στο περπάτημα, τα οποία προερχόταν από τραυματισμό κατά τη διάρκεια της δουλειάς του. Η φράση «αυτός πάει σα του Στραβουκλείδ’» επί χρόνια και μετά απ’ αυτόν, συνηθιζόταν να λέγετε στο Μαραθόκαμπο για κάποιον που είχε κινητικά προβλήματα. Η περίπτωση μέσα στ’ άλλα κόλπα της τέχνης του να ήταν και το στράβωμα κλειδιών μάλλον θα πρέπει ν’ αποκλειστεί.  

Ήταν καλλιτέχνης ταχυδακτυλουργός, τουλάχιστο έτσι ήθελε να λέγεται, έκανε παραστάσεις σε καφενεία και σ’ άλλους δημόσιους χώρους κι έβγαζε δίσκο. Τον θυμάμαι αμέσως μετά  την κατοχή, το καλοκαίρι του 1945 ή του 1946  που παρακολούθησα κάποιο απόγευμα μια απ’ τις παραστάσεις του στην αυλή του καφενείου το Πουρνάρι. Παιδιά της κατοχής ακόμα κάτι τέτοια μας ήταν άγνωστα,  πρωτόγνωρα πράματα, ποτέ δεν είχαμε δει ή ακούσει για κάτι τέτοια, σαν υπεράνθρωπο τον βλέπαμε, μάγος είναι λέγαμε και τον θαυμάζαμε. Πολύ θα θέλαμε να τον μιμηθούμε, να βρεθούμε στη θέση του, να τα κάναμε κι εμείς για να διασκεδάσουμε, να γελάσουμε, αυτός όμως τα έκανε για να εξασφαλίσει το ψωμί του, τη φρατζόλα κυνηγούσε κι αυτός.

 Έβγαζε αυγά απ’ το στόμα και τα έβαζε σ’ ένα παλιό λιγδιασμένο ημίψηλο, όργανο της δουλειάς του κι αυτό που ποιος ξέρει από ποιο γιουσουρούμ το είχε αγορασμένο, έβγαζε κουνέλια απ’ το ίδιο καπέλο, έσχιζε τράπουλες κι εύρισκε φύλλα, κόβανε χονδρούς σπάγκους και τους ένωνε στο στόμα με τη γλώσσα, τον δένανε με αλυσίδες κι αυτός λυνότανε, του σπάσανε με μια βαριοπούλα μια σαντορινήσα φτένάδα στην κοιλιά του ή στο κεφάλι και μερικά άλλα ακόμα.

Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον είδα, δεν ξέρω περισσότερα, ούτε άκουσα ποτέ τι απέγινε.

Πολλές παράξενες και αστείες ιστορίες για τους άθλους του κυκλοφορούσαν στο χωριό γύρω απ’ τ’ όνομά του που με μεγάλη περιέργεια κι ανοιχτό στόμα τις ακούγαμε εμείς οι μικροί.

Κάποια φορά λέει πήγε σε ένα χωριό κι ο ντελάλης ανακοίνωσε την άφιξη «εξ Αθηνών», κάποιου μεγάλου ταχυδακτυλουργού που θα έδινε παράσταση στο μεγάλο καφενείο και θα έκανε και το μεγάλο κόλπο που για πρώτη τους φορά θα το βλέπανε.

Εκεί σε μια γωνιά με δυο τρία σεντόνια και μερικά καντρόνια δημιούργησε κάποια σκηνή και το βράδυ το καφενείο γέμισε για να δουν τον μεγάλο καλλιτέχνη που για πρώτη φορά εμφανιζόταν στο χωριό τους. Ακόμα και όρθιοι, με εισιτήριο φυσικά και μάλιστα τσουχτερό.

Η παράσταση άρχισε, ο Σραβοκλείδης έκανε μερικά απ’ τα κόλπα του και τους παρακάλεσε να περιμένουν λίγο για να ετοιμαστεί για το πολυδιαφημισμένο μεγάλο κόλπο. Και το μεγάλο κόλπο έγινε. Ενώ ένα ολόκληρο το καφενείο γεμάτο κόσμο το περίμενε με αγωνία, αυτός έφυγε απ’ το παράθυρο της σκηνής και πήρε την άγουσα κατά Μαραθόκαμπο μεριά.

 

Κάμπος Μαραθοκάμπου 26 – 10 – 2020

Ε. Γ. Κιλουκιώτης