Η φασουλάδα και το κατσικάκι.

                       Η φασουλάδα και το κατσικάκι.                                              

Κάποια φορά ο δεσπότης ειδοποίησε τον Παπατσάκαλο, εφημέριο σε κάποιο χωριό της δυτικής Σάμου, ότι θα τον επισκεπτόταν την μεγάλη Τετάρτη και να φροντίσει να του έχει κατσικάκι του Κέρκη γεμιστό στο φούρνο, όπως τα φτιάχνεται το Πάσχα, που ήταν η αδυναμία του. Ο παπάς τα έχασε.

-- Μα δέσποτα τρώνι κατσίκ’ τ’ μιγάλ’ τιτάρτ’; Δεν εινι μέρα αυστηρής νηστείας; Δεν είνι  αμαρτία Δέσπουτα μ’;

-- Μη στεναχωριέσαι, εγώ θα το βλογήσω και θα γίνει μια υπέροχη άσπρη φασουλάδα, με μπόλικο ξύδι και θα την φάμε με κρεμμυδάκια, κανένα μαρουλάκι κι ελιές.

Η απαίτηση του δεσπότη πολύ προβλημάτισε τον παπά, όχι για τη νηστεία αλλά γιατί το κατσίκι ήταν ακριβό και δεν είχε χρήματα. Μισθός δεν υπήρχε τότε, οι ενορίτες φτωχοί, το Πάσχα πλησίαζε κι ήταν ζήτημα αν θα τα κατάφερνε ν’ αγοράσει για την οικογένειά του κι έπρεπε τώρα «να ταΐσ’ μι κατσ’κακ’ τ’ Κερκ’ κι του δεσπότ’ μιγαλουβδομαδιάτ’κα». Ρε μπελάς που του έτυχε.

Το έφεραν έτσι, το έφεραν κι αλλιώς, το κουβέντιασαν με την παπαδιά  και τη μεγάλη τετάρτη σερβίρισαν στο δεσπότη μια χυλωμένη άσπρη φασουλάδα σιγοβρασμένη στο τζάκι με ξύλα, ταραμοσαλάτα με χλωροκρέμμυδα και μαρουλάκι απ’ τον  κήπο.

Στη διαμαρτυρία του Δεσπότη, ότι δεν τήρησαν τις εντολές του, να του έχουν κατσικάκι του Κέρκη γεμιστό στο φούρνο, ο Παπατσάκαλος δικαιολογήθηκε.

Σκιφτήκαμι μι τ’ παπαδιά Δέσπουτά μ’, ότι ύστιρα απού τόσου δρόμου κι τόση κούρασ’ κι ταλιπουρία που να κάθισι να βλουγάς να γιν’ του κατσικ’ φασουλάδα, δε βάζουμι μια λέμι να γλυτώσ’ απ’ φασαρία ου άθρουπους, κι μια  άλλ’ φουρά τρώμι κι του κατσ’κακ’, καλά να ‘μαστι.