Η Σουμοθεραπεία.

                            Η Σουμοθεραπεία. 

Ου Αριστουμέν’ς ου’ Χατζηρούφας», απ’ τους καλούς νοικοκυραίους του χωριού, ήταν λάτρης της σούμας, τη ρουφούσε σα νερό όπως έλεγαν, απ’ όπου πήρε και τ’ όνομα, και για να του δώσουν περισσότερο μεγαλείο του κόλλησαν και το πρόθεμα χατζής.  Αρρώστησε λοιπόν ξαφνικά ου Αριστουμέν’ς και βρέθηκε σε πολύ δύσκολη κατάστασή, μόλις ανάσαινε κι όλοι πια περίμεναν το μοιραίο. Ο γιατρός του χωριού ύψωσε τα χέρια, δεν μπόρεσε να κάμει τίποτα, κάλεσαν ακόμα δυο απ’ το Καρλόβασι με μεγάλη φήμη, και μαζί με τον ντόπιο, εξέτασαν τον άρρωστο, και συσκέπτονταν στο σαλόνι καπνίζοντας, πίνοντας καφεδάκια και ξύνοντας τα κεφάλια τους. Οι δυο ξένοι μάλιστα ήταν φαλακροί.

Η σύζυγος περίμενε ανήσυχη και δακρυσμένη τ’ αποτελέσματα της σύσκεψης, περίμενε ανυπόμονη κάποιο παρήγορο λόγο, και η κουμπάρα στη κουζίνα έψηνε και κουβαλούσε καφέδες στους επισκέπτες, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις ο καφές είναι ο πρόλογος μιας καλής κηδείας, μ’ όλους τους παπάδες και τους ψαλτάδες του χωριού.

 Πίνοντας το καφεδάκι τους οι επισκέπτες, με ύφος περίλυπο, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, φιλοσοφούσαν τη ματαιότητα αυτού κόσμου, κι εξυμνούσαν τις αρετές του υποψήφιου προς αποδήμηση, μέχρι που έκανε και τη σύζυγό του ν’ απορεί, «μωρέ τέτοιουνι άντρα είχα κι δε το ‘ξερα τόσα χρόνια;»

Οι γιατροί τελικά δεν συμφώνησαν, τσέπωσαν όμως την αμοιβή τους, χωρίς απόδειξη, από τότε το συνήθιζαν, ευχήθηκαν περαστικά, παραδίδοντας την τύχη του αρρώστου στα χέρια του Υψίστου, κι έφυγαν. Τότε επενέβη η κουμπάρα και λέει.

-- Γιατί κ’μπάρα δε φουνάζιτι κι του κ’μπάρου μ’ τουν Αρτέμ’; είνι καλός γιατρός, μπουρεί να ‘νι πρακτικός αλλά ξέρ’ πουλλά, έχ’ πείρα, χρόνια στου κουρμπέτ’, έχ’ σώσ’ κόσμου κι κουσμάκ’.

Ο Αρτέμης ήταν κουμπάρος της κουμπάρας, η οποία είχε πολλούς κουμπάρους γιατί στα νιάτα της ήταν όμορφη, ήταν ο τελευταίος πρακτικός γιατρός του χωριού, είχε ιδιαίτερη αδυναμία στις όμορφες κουμπάρες κι ήταν λάτρης της μυρωδάτης σούμας. Μέχρι λίγες μέρες πριν τα κοπανούσαν αντάμα με τουν Αριστομέν’ και μερικούς άλλους, και η παρέα τους κάθε χρόνο αποτελούσε την επιτροπή που εγκαινίαζε το άνοιγμα των καζανιών της περιφέρειας του χωριού και των περιχώρων, έκαναν συχνούς επιτόπιους ποιοτικούς ελέγχους γραδάροντας την παραγόμενη απ’ τα καζάνια σούμα με ψημένο κυδώνι.

-- Σώπα καημέν’ κ’μπάρα, δω δε μπουρέσανι να κάμ’νι τίπουτα ξακ’στοι, διπλουματούχ’ γιατροί, τι θα μπουρέσ’ να κάμ’ ου καημένους ου Αρτέμ’ς;….. Τέλους πάντουν όμους, μια κι τουνι θ’μηθ’κις, είνι κι φίλ’  μι τουν Αριστουμέν’, πάνι να τονι φέρ’ς.

Ήρθε κι ο Αρτέμης, έπιασε το σφυγμό του αρρώστου κι ακούστηκε ένα μμμ.., έβαλε τη παλάμη στο μέτωπο κι ακούστηκε δεύτερο μμμ…και τέλος ρώτησε.

-- Έχιτι καλή σούμα;

-- Έχουμι μια νταμιτζάνα, φρέσκια, φιτ’νή, προυχτές μας τ’νι φέρανι, τ’ν είχι παραγγείλ’ ου Αριστουμέν’ς π’ δε ζούσι χουρίς σούμα, δε τ’νι  δουκίμασι ακόμα ου καημένους, δε πρόλαβι.

-- Βάλτι μ’ μια κούπα. Διατάζει ο Αρτέμης.

Του πήγαν μια νερόκουπα γεμάτη, τη δοκίμασε πίνοντας τη μισή κι ακούστηκε ξανά το μμμμ… γιατί τη βρήκε υπέροχη, κι άρχισε τη θεραπευτική αγωγή. Ανασήκωσαν λίγο τον άρρωστο, έβαλε κάτω απ’ τη μύτη τη κούπα και την κουνούσε ώστε ν’ αναπνέει τους ατμούς της και το υπέροχο άρωμά της, του έβρεξε το μουστάκι, το λαιμό και το στήθος, και τον σκέπασε απ’ το κεφάλι για ν’ αναπνεύσει τη σπιρτάδα της, να κυκλοφορήσει στον οργανισμό.

-- Θα ξανά ‘ρτου του βράδ’, τους είπε κι έφυγε.

Το βράδυ αλλά και τις επόμενες μέρες η ίδια θεραπευτική αγωγή, πρωί μεσημέρι βράδυ, και το παράδοξο είναι ότι ο Αριστομένης σε λίγες μέρες άρχισε να συνέρχεται. Στην αρχή, στη μυρουδιά και τη γεύση της σούμας, ανοιγόκλεισε λίγο τα ρουθούνια κι έπαιξε τα χείλη του, μετά έβγαλε ένα μμμ..., που το επανέλαβε κι ο γιατρός, έτσι για ν’ ανταλλάξουν μια κουβέντα, κάτι ήξεραν αυτοί και για να μη γίνομαι κουραστικός με άσκοπες περιγραφές, σε μια δυο βδομάδες ου Αριστομέν’ς πήρε τα πάνω του, ζωντάνεψε, ξαναπήρε τη θέση του στο καφενείο, και με τον Αρτέμη και τους λοιπούς της παρέας τσούγκριζαν τα ποτήρια με τη μυρωδάτη σούμα.