Η εξομολόγηση
Η
εξομολόγηση
Μιγαλούτσ’κια
χήριψι η Καλιόπ’ τ’ Καυλατούρ’ κι ένοιουσι
τ’ ανάγκ’ να ξουμουλουιθεί γιατί έστ’λι τουν άντρα τ’ς στουν άλλου κόσμου μι πουλύ κέρατου.
-
Τι αμαρτίις έχ’ς
βλουιμέν’, τ’ν αρώτ΄σι ου παπάς, ου ξουμουλόους.
- Παπά μ’ ντρέπουμι να στα πω αλλά τι να
κάμου η καημέν’, θα στα πω ούλα, στου ξουμουλόου κι στου γιατρό δε κρύβ’νι
τίπουτα. Ντράπ’ τουν ένανι ντραπ’ τουν άλλουνι κανένα πιδί παπά μ’ δεν έκαμα μι
του σ’χουριμένου τουν άντρα μ’. Θειός σχουρέστουνι!!!. Ούλα είνι
ανιμουμαζώματα, απού δω κι απου κει παπά μ’.
-
Κι πως τα κατάφιρις
βλουιμέν’, τ’νι ξαναρώτ’σι ου παπάς.
- Άστα παπά μ’, που να στα λέου, θ’μάσι
κείνουνι του βαρβάτου του χουρουφύλακα, του καραπ’στόλα μι τ’ όνουμα, που ’χαμι
στου χουριό; Θα τουνι θμάσι δε μπουρει. Ούλου κι μι γυρόφιρνι, ούλου κι μι
τρουίρζι, ούλου όξου απ’ τ’ πορτα μ’ ήτανι κι μ’ του γύριβι κι μ’ του
ξαναγύριβι, τι να κάμου η κακουμοιρα, μια δυο, πέντι, δέκα, τουνι ντράπ’κα,
τουνι λ’πήθ’κα κι στου τέλους μι κατάφιρι κι τ’ στάθ’κα, κι έτσ’ έκαμα του
πρώτου μ’ γιο του Γιάνν’. Τ’ μοιάζ’ κι όλας παπά, δε του μοιάζ’; Όμουρφου παλ’καράκ’.
Τουν άλλουνι του Μανόλ’ τουν έκαμα μι κείνου
τουν όμουρφου πραματιφτή π’ μας ιρχούτανι στου χουριό. Θα τουνι θμάσι; κι αυτός
τα ίδια, στου τέλους τουνι λ’πηθκα, τουνι ντράπ’κα κι αυτόνι, τι να κάμου η
κακουμοίρα παπά μ’; Τ’ σταθκα κι αυτ’νου κι έκαμα του Μανόλ’.
- Κι τ’ κορ’ τ’ Μαρία μι ποιόνι τ’ν έκαμις;
- Μι του μ’λουνα παπά μ’.
- Κι μι του μ’λουνά ακόμα αθιόφουβ’;
- Να, παπά μ’ πήα στου μύλου ν’ αλέσου λ’γακ’ σ’ταρ’, μουναξά
ήτανι, δρουσά, νιρά, πλατάνια, ου μ’λουνάς μι καλόβλιπι αλλά ντρεπ’τανι, τουνι
λ’πίθκα κι αυτόνι κι του ΄δωσα λ’γακ’ θάρρους. Δε μπόρ’γα να τουνι βλέπου, είνι
κι χήρους κι τουνι τρώει η μουναξά ‘κ’δα πέρα στου μύλου, τι να κάμου η καημεν’.
- ‘Κι δε μ’λες τώρα, μένα μι λ’πάσι για μι ντρέπισι;
- Σένα παπά μ’ ούτι σι λ’παμι ούτι σι ντρέπουμι, γιατί όπους
λένι ούλις π’ σι λ΄πίθηκανι κι σι
ντραπίκανι δεν του ‘φχαριστηθήκανι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου