Παιδικές αναμνήσεις Της Πέννυ Γρυδάκη-Χατζηνικολάου. Δασκάλας. Η ιστορία του Ρενάν.

                           Παιδικές αναμνήσεις                            

                         Της  Πέννυ Γρυδάκη-Χατζηνικολάου.      

                                                                           Δασκάλας.

                                         Η ιστορία του Ρενάν.

   Σ’ αυτήν την ιστορία διαφαίνεται καθαρά η σκληρότητα του γερμανικού στρατού που επεκτεινόταν ακόμα και στους ίδιους τους στρατιώτες του με ιδιαίτερο τρόπο.

   Η λέξη επιείκεια ήταν άγνωστη και ουσιαστικά απαγορευμένη στους στρατιώτες του Χίτλερ ακόμα και για τους δικούς τους. Η παρακάτω ιστορία το μαρτυρεί αδιάψευστα.

   Ο Ρενάν ήταν στρατιώτης του γερμανικού στρατού και συγκρατούμενος του πατέρα μου στο ίδιο κελί. Καθώς φάνηκε πρέπει να ήταν άνθρωπος μετριοπαθής και ίσως αντίθετος από τη γραμμή του Χίτλερ. Μάταια ο πατέρας μου προσπαθούσε να συνομιλήσει μαζί του. Εκείνος προσποιούταν ότι δεν καταλαβαίνει. Όταν όμως διαπίστωσε ότι μπορεί να εμπιστευθεί τον πατέρα μου, προς μεγάλη του έκπληξη του μίλησε στα Ελληνικά και εξέφρασε τον καημό του.

   Εδώ αρχίζει η διήγηση του Ρενάν σε πρώτο πρόσωπο. «Κάτσε Ανδρέα να σου πω τι μου συμβαίνει. Ένας αυστριακός συστρατιώτης μου με κατηγόρησε στον ανώτερό μου αξιωματικό ότι δε προέβαλα αντίσταση κατά του εχθρού. Βρέθηκα κάποτε μπροστά σε μια ομάδα ελλήνων αντιστασιακών.  Στην ουσία μπροστά σε δώδεκα τουφέκια που μας σημάδευαν. Η φυσιολογική κίνηση ήταν να σηκώσουμε τα χέρια υπερασπιζόμενοι τη ζωή μας. Ο αυστριακός τρέφοντας για μένα μια αντιπάθεια, επειδή του έκανα παρατηρήσεις για κάποια ανάρμοστη συμπεριφορά του, βρήκε την ευκαιρία για εκδίκηση. Έτσι βρέθηκα στη φυλακή και η μόνη μου ελπίδα για να γλυτώσω την εκτέλεση είναι να πάω στο Νοσοκομείο ως ασθενής και από εκεί να δραπετεύσω. Όμως δεν είμαι άρρωστος και δε τρέφω ελπίδες.

   Ο πατέρας μου τότε του απάντησε: «Εγώ θα σε κάνω ν’ αρρωστήσεις  μήπως και τα καταφέρεις». Έβρασε δυο αυγά από αυτά που του έφερνε η μητέρα μου και όπως ήταν καυτά, με υπόδειξη του πατέρα μου, τα έβαλε ο Ρενάν στις μασχάλες του. Αποτέλεσμα ήταν να αναψοκοκκινίσει το πρόσωπό  του σα να είχε υψηλό πυρετό. Έτσι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με την καρδιά γεμάτη ελπίδα για απόδραση. Φεύγοντας από το κελί της φυλακής χαιρέτησε τον πατέρα μου για ενθύμιο, ένα μεταλλικό κουτί με τα ξυριστικά του που υπάρχει ακόμα στο σπίτι μας. Όμως παρά τις προσδοκίες του  ο Ρενάν δεν τα κατάφερε γιατί ήταν διαρκώς φρουρούμενος.

   Έτσι μεταφέρθηκε στη Λέρο και εκτελέστηκε μαζί με τον αείμνηστο ήρωά μας Αριστείδη Αγγελινάρα.

   Από το περιστατικό αυτό παίρνουμε μια μικρή γεύση από τη σκληρότητα του γερμανικού στρατού που άφησε άναυδη την ανθρωπότητα και συγχρόνως την αιματοκύλησε.