Για μια κόλλα αναφοράς.

                                   

                                         Για μια κόλλα αναφοράς. 

   Έμπαινε το καλοκαίρι του 1943, κατοχή, δύσκολη περίοδος, το σχολικό έτος έφτανε στο τέλος του και οι δάσκαλοι μας μας είπαν να τους πάμε από μια κόλλα αναφοράς για να μας γράψουν τα ενδεικτικά.

   Το χαρτί ήταν δυσεύρετο τότε, μια πλάκα ήτανε το μοναδικό μας εφόδιο, τετράδια δεν είχαμε και τα αναγνωστικά μας ήταν παλιά, των μαθητών των προηγούμενων χρόνων, πολύ ταλαιπωρημένα, κουρέλια τα περισσότερα και να λείπουν φύλλα. Πολλοί δεν είχαν ούτε απ’ αυτά και για να διαβάσουν δανειζόταν από άλλους. Αλλά και το σχολικό έτος κι αυτό πετσοκομμένο, πηγαίναμε σχολείο και μας έλεγαν οι δάσκαλοι, δεν έχει σχολείο από σήμερα, θα σας ειδοποιήσουμε κι άλλοτε πάλι έκαναν μπλόκο οι Ιταλοί. Νηστικά με κουρελιασμένα και χιλιομπαλωμένα ρούχα τα περισσότερα παιδιά, για προσφάι μου έβαζε η μάνα μου στη τσάντα μια μάτσα καψαλισμένες στο φούρνο καρούμπες που τις μοιραζόμουνα με τους φίλους μου που δεν είχαν ούτε κι απ’ αυτές.

   Το μόνο που υπήρχε μπόλικο ήταν οι ψείρες, ψείρες με σαμάρια, κι όσοι δεν είχαν απ’ τα σπίτια τους κολλούσαν απ’ τους άλλους και τις πήγαιναν. Εγώ δεν είχα ποτέ απ’ αυτές, δεν ευημερούσαν πάνω μου, δε ξέρω το γιατί, ποτέ δεν γύρισα με ψείρες στη μάνα μου, αντίθετα με προτιμούσαν οι ψύλλοι και μου άρεσε να τους πιάνω, κάτι καλοθρεμμένους σα κουκιά όπως λέγαμε, να τους τρίβω λίγο στα δάχτυλά μου, να τους ζαλίζω και να τους τσακίζω με το νύχι του αντίχειρα σε κάποια σκληρή επιφάνεια για ν’ ακούσω το τσακ, που πολύ το ευχαριστιόμουνα. Είχαμε και τη Μερούλα πάντα καλοντυμένη με τις πλισέ φουστίτσες, τα σοσόνια και τις κορδέλες, που ήταν η ξεχωριστή της τάξης και η δασκάλα την έβαζε μόνη στο πρώτο θρανίο μακριά απ’ τους ψειριάρηδες. Είχαμε όμως και τον  Νικόλα που τον φτάσαμε εκεί παππού πια, ο οποίος έδειρε τη δασκάλα την Αργυρώ όταν πήγε να τον δείρει και ξεσκόλισε.      

   Τελείωσα την Τετάρτη και δυσκολευόμουν ακόμα και στο διάβασμα, ακόμα συλλάβιζα, ευτυχώς όμως στις δυο τελευταίες τάξεις μετά την απελευθέρωση μας έτυχε δάσκαλος ο αείμνηστος Κ. Τζανετής ο οποίος κατάφερε να μας μάθει ότι είχαμε χάσει κι ακόμα πιο πολλά στις τέσσερες προηγούμενες. Στις εισαγωγικές στο γυμνάσιο πήραμε τις πρώτες θέσεις.

   Μ’ όλα αυτά, που θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα, ξέφυγα απ’ το θέμα. Μας είπαν λοιπόν οι δάσκαλοι να τους πάμε από μια κόλλα αναφοράς για να μας γράψουν τα ενδεικτικά. Πήραμε λοιπόν σβάρνα τα μπακάλικα του χωριού και ψάχναμε κανένας δεν είχε ούτε επιστολόχαρτο, μήπως είχαν και τίποτα άλλο εκτός από μερικά τσουκάλια, γαβάθες, σταμνιά και θυμιατά μαυρατζώτικα και καμιά σαρωματιά. Το μόνο που έκαναν ήταν το μοίρασμα του δελτίου του Ερυθρού Σταυρού και γι’ αυτό παρέμειναν ανοιχτοί.

   Τελικά βρέθηκε κάποιος μπακάλης απ’ τις κάτω γειτονιές, που είχε κάποιο απόθεμα και του δόθηκε η ευκαιρία να πλουτίσει. Τα χρήματα δε περνούσαν, τις πουλούσε με αντάλλαγμα, την τράμπα που λέγανε, μια νερόκουπα λάδι την μία, ναι καλά διαβάσατε, μια νερόκουπα λάδι, διακόσια γραμμάρια περίπου, τότε που το λάδι ήταν η ζωή μας, ένα φύλλο χαρτί ο μαυραγορίτης. Ευτυχώς όμως, ίσως μετά απ’ αυτό οι δάσκαλοι μας ανακοίνωσαν προφορικά τα αποτελέσματα και μας είπαν να επανέλθουμε το Σεπτέμβριο κανονικά για εγγραφή κι έτσι σταμάτησε το εμπόριο του μαυραγορίτη μπακάλη και του έμειναν οι κόλλες.

 

           Κάμπος Μαραθοκάμπου   6 – 8 - 2021

           Ε. Γ. Κιλουκιώτης