Το λεπροκομείο Καρλοβάσου κατά την περίοδο της κατοχής.

Το λεπροκομείο Καρλοβάσου κατά την περίοδο της                                                      κατοχής.

   Από περιγραφή του αντιπροσώπου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Κουρβουαζιέ που ήρθε στη Σάμο για διανομή τροφίμων.

   Σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από το Καρλόβασι είναι ένα λεπροκομείο. Δεν υπάρχει δρόμος για να φθάσεις μέχρι αυτό. Οι ζωντανοί – νεκροί οι παραμένοντες εκεί δεν δέχονται ποτέ επισκέψεις. Με βλέπουν καθώς προχωρώ προς αυτούς κάτω από ένα φοβερό ήλιο με συγκινητικές εκδηλώσεις. Η χαρά τους καθώς με δέχονται είναι απερίγραπτος και όταν τους δίνω το χέρι τα πρόσωπά τους ακτινοβολούν από χαμόγελο. Ένας από αυτούς πρώην καθηγητής γαλλικών στο Ροβέρτειο Κολέγιο της Μυτιλήνης αυτοσχεδιάζει ένα καλωσόρισμα που τελειώνει.

   «Ποτέ κανείς δεν έρχεται να μας δει. Δεν δεχόμαστε ούτε επισκέψεις ούτε γράμματα. Δεν έχουμε καμιά επαφή με τους έξω. Και εν τούτοις ζούμε».

   Ποτέ επίσκεψη, εξαιρέσει της εβδομαδιαίας του γιατρού ή του παπά που θα έπρεπε ν’ αναγνώσει την ευχή μπροστά σ’ ένα ανοιχτό τάφο.

   Το λεπροκομείο είναι ένα αρκετά ευρύχωρο κτίριο κυκλωμένο από υψηλούς τοίχους. Σαράντα οκτώ πρόσωπα μένουν εκεί άνδρες και γυναίκες που ζουν από προϊόντα που καλλιεργούν, ειδικά λαχανικά και μερικά φρούτα. Μερικές φορές οι κάτοικοι του Καρλοβάσου τους αποστέλλουν δημητριακά και κρέας. Κάθε δωμάτιο είναι για δυο άτομα και όλα τα δωμάτια βλέπουν προς τη θάλασσα. Οι άρρωστοι απέχουν κάθε εργασίας και περιφέρονται ελεύθεροι. Οι γυναίκες παραμένουν στην ανατολική πλευρά, οι άνδρες στη δυτική. Μεταξύ όλων βασιλεύει εξαιρετική αρμονία. Καμιά φορά τελείται ένας γάμος και ένα παιδί γερό από ασθενείς γονείς βλέπει το φως.

   ……………………………………………………………………

   Αμέσως, έδωκα εντολή και ήλθαν τα τρόφιμα, αλλά και βιβλία, γραφική ύλη και παιχνίδια και ακόμη ένα γραμμόφωνο  με δίσκους γιατί οι κατακτητές με την άφιξή τους πήραν το ραδιόφωνο.

   Απ’ το βιβλίο του Κ. Πτινη «Χρονια κατοχής».