Μουλών λαβέ.

                    Μουλών λαβέ.    

Πιο παλιά η φυματίωση θέριζε, ο κόσμος την έτρεμε, γιατί πρόκειται για αρρώστια μεταδοτική, ανίατη και θανατηφόρα, τα τελευταία όμως χρόνια η δράση της έχει περιοριστεί σημαντικά, κι αυτό οφείλεται στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και υγιεινής, και στα νέα πιο αποτελεσματικά φάρμακα. Η αρρώστια ήταν γνωστή και με τα ονόματα φθίση που προέρχεται απ’ το φθίνω και χτικιό, κι ο άρρωστος φθισικός και χτικιασμένος. Ο κόσμος φοβόταν και απέφευγε όχι μόνο τους άρρωστους, τους χτικιασμένους, αλλά και το σπίτι που έζησαν και πέθαναν. «Μη πλησιάζιτι σι κείνου του σπίτ’ γιατί πέθανι ένας χτ’κιασμένους» μας συμβούλευαν οι μανάδες όταν παιδιά παίζαμε στις γειτονιές.

Κάποτε, έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες από τότε, του Κιουράν’ τ’ Μουσχουγιώργ’ ένοιωθε κάτι ενοχλήσεις στο στήθος, είχε λίγο βήχα και μερικά άλλα περίεργα συμπτώματα, τα οποία πολύ την ανησυχήσανε και πήγε σε κάποιο ειδικό γιατρό φυματιολόγο που υπήρχε τότε στο Καρλόβασι. Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο, μια βρογχίτιδα είχε αρπάξει η γυναίκα, ο γιατρός την καθησύχασε, της έδωσε την κατάλληλη αγωγή και την έστειλε σπίτι της.

Κάποιο Μαραθοκαμπίτικο μάτι όμως την είδε να βγαίνει απ’ το ιατρείο, το νέο έφτασε στο χωριό και γρήγορα κυκλοφόρησε με μπόλικο αλατοπίπερο κι άφθονα μπαχαρικά, κι έγινε κύριο θέμα στα πλυσταριά και τις αυλές, τα πρακτορεία της εποχής, λέγοντας εμπιστευτικά η μια στ’ αυτί της άλλης.

 -- Τα ‘μαθις; Του Κιουράν’ τ’ Μουσχουγιώργ’ χτίκιασι κι πηγινουέρχιτι  στου γιατρό του φυματιουλόγου στου Καρλόβασ’, μη πεις τίπουτα, στου λέου εμπιστευτικά.

-- Κι ‘γω τα ‘κ’σα, να ‘νι αλήθεια;

-- Αλήθεια είνι, απού ‘κει π’ το ‘μαθα  δεν είνι ψέματα. Σίγουρα πράματα. Βεβαίωνε η άλλη.

Το νέο έφτασε και στ’ αυτιά της γειτόνισσάς της, τ’ς Κόμνους του Βοϊδομάτη, πρώτη στο κουτσομπολιό κι ήθελε να μάθει περισσότερα, να είναι η πρώτη στη πληροφόρηση. Η περιέργεια την έτρωγε, κόντευε να σκάσει, «θα πάου στ΄ πηγή να μάθου κι θα τ’σ δείξου ΄γω τ’σ χτιάρας, ‘κειν’ απ’ τ’ μουρ’ φαίνιτι πως είνι χτιασμέν’ δε χρειάζ΄ντι απουδείξεις,» και μια και δυο πάει και η ίδια στο γιατρό στο Καρλόβασι.

-- Καλ’μέρα γιατρέ μ’. 

-- Καλημέρα σας, τι πρόβλημα έχετε;

-- Δεν έχου τίπουτα γιατρέ μ’, δόξα σι ου Θιος, δόξα ου Παντουδύναμους είμι μια χαρά, του λέει η κυρά Κόμνο, ήθιλα μουνάχα μια πληρουφουρία, αν η χουριανή μ’, του Κιουράν τ’ Μουσχουγιώργ’ απ’ του Μαραθόκαμπου, π’ σου ‘ρχιτι κι τ’ν ιξέταζ’ς, είναι χτιασμέν’.

-- Γιατί; ρώτησε ο γιατρός απορημένος, εσένα τι σ’ ενδιαφέρει;

-- Γιατί γιατρέ μ’, είμαστι μια πόρτα κ’ δα κι έχουμε πουλλά μουλόν λαβέ μαζί. Φουβόμι γιατρέ μ’, πουλύ φουβόμι να μη κουλλήσου κι ΄γω κι τα πιδιά μ΄, κι γι’ αυτό ήρτα να μάθου απού πρώτου χερ’,  για να ΄χου του νου μ΄.

-- Η ταν ή επί τας, της απάντησε ο γιατρός, άντε τώρα στο καλό, και περιμένει κόσμος.

Η κυρά Κόμνο δεν κατάλαβε την απάντηση, δεν πειράζει όμως, εκείνη έφκιασε ένα σενάριο στα μέτρα της, για να έχει να λέει στις βρύσες και τα πλυσταριά.