Ου επιστήμουνας ξέρ’.

Ου επιστήμουνας  ξέρ’.      

Η Μαρία, χήρα καλοστεκούμενη, που δεν είχε ακόμα πενηνταρίσει, πάντρεψε μικρή ακόμα τη μοναχοκόρη και μοναχοπαίδι της και πήραν το γαμπρό σώγαμπρό στο σπίτι και διαχειριστή της περιουσίας. Τα κτήματα ήταν πολλά και κάποιος άνδρας χρειαζόταν για να τα φέρνει βόλτα. Αμέσως μετά το γάμο της κόρης όμως, η μάνα άρχισε να παραπονιέται ότι ήταν άρρωστη, συνέχεια ήταν κρεβατωμένη, ο γιατρός του χωριού δεν της εύρισκε απολύτως τίποτα, κι έτσι ο γαμπρός βρέθηκε στην ανάγκη να τη πάει σε κάποιο πολύ φημισμένο γιατρό που υπήρχε τότε στο Καρλόβασι.

Την εξέτασε ο γιατρός, τη βρήκε κι αυτός υγιέστατη, θηρίο η χήρα, και κάλεσε τον γαμπρό στο γραφείο του να τον ενημερώσει. Δεν της βρίσκω απολύτως τίποτα του είπε, αυτή είναι ταύρος μοναχός, όλους θα μας στείλει, και καλαμπουρίζοντας, μεταξύ σοβαρού και αστείου του πρόσθεσε, μη φοβάσαι, δε τρέχει τίποτα, άντρα θέλει, παντρειά, άκου που σου λέω.

Γύρισαν στο χωριό, η πεθερά, κουρασμένη κι άρρωστη, όπως δήλωνε, πήγε να ξαπλώσει για να ξεκουραστεί, κι ο γαμπρός στη κουζίνα ενημέρωνε τη γυναίκα του.

-- Κι αυτός ου γιατρός μου ‘πι ότι δεν έχ’ τίπουτα, ταύρους μουναχός είνι, μου ‘πι ακόμα ότι ίσους να θελ’ άντρα, να θελ’ παντρειά κι τα κάν’ αυτά.

-- Σώπα καημένι Ν’κολα π’ γριά γ’ναίκα τώρα θα θέλ’ παντρειά; Δε ξέρ’ τι λέει κι αυτός ου γιατρός μ’ φαίνιτι. Του απάντησε η γυναίκα του, και η μάνα απ’ το διπλανό δωμάτιο που είχε στήσει αυτί.

-- Δε μπουρείς σα δε πιταχτής  ξόγανου, π’ ‘συ τα ξερ’ς ούλα. Δε ξέρ’ ουλόκληρους επιστήμουνας γιατρός μ’ ένα μάτσου διπλώματα, κι ξέρ’ς ‘συ.